"Droga" Cormac McCarthy

Przeczytałam "Drogę" ze ściśniętym sercem. Widziałam ojca i syna, którzy wędrują przez szary, spustoszony i wypalony świat i smutniałam coraz bardziej. Mam syna, syneczka właściwie, bo jeszcze bardzo malutki - i doprawdy nie wiem, czy podjęłabym z nim taką wędrówkę...

Ach, zaczęłam od końca, to ja może najpierw przybliżę, o czym jest książka. Opisuje ona świat po katastrofie, nieokreślonej bliżej klęsce, która dotknęła ziemię. Szalejące pożary zniszczyły roślinność, zwierzęta wymarły, a z nieba pada szary popiół. Od kilku lat ludzie wegetują, nie żyją. Żywią się wyskrobanymi gdzieś resztkami zapasów, w skrajnych przypadkach posuwają się do kanibalizmu. Ubierają się w strzępy ubrań, śpią gdzie popadnie, kryjąc się przed rozbójnikami i rabusiami. Straszny świat, gdzie dobro staje się powoli pustym słowem, pojęciem z przeszłości, archaizmem. I w tym świecie ojciec z synem wędrują na południe - tam, gdzie cieplej, wiedzą bowiem (i czują), że klimat się ochładza i zimy tam, gdzie dotąd żyli, mogą nie przeżyć. Cała książka to ich wędrówka. Mozolne posuwanie się do przodu, cowieczorne szukanie schronienia, dokuczający głód, strach przed każdą, dosłownie każdą istotą ludzką napotkaną na drodze.

Ale tak naprawdę cała książka to emocje i uczucia. Dorosły kocha chłopca tak bardzo, że zdobędzie się na wszystko, aby syn przeżył - a nawet, by zginął, kiedy już nie będzie nadziei. Dla syna ojciec jest całym światem (tak jak z mężem jesteśmy całym światem dla naszego synka), chciałby go ciągle widzieć, słyszeć, dotykać. Inne uczucia to strach, przed głodem, zimnem, śmiercią, ciągły strach, prawie nigdy nie gasnący.
Na szczęście jest też i nadzieja. Blada i mglista, ale jest. Nadzieja na to, że ojciec z synem nie pozostali ostatnimi dobrymi ludźmi na ziemi, że jest jeszcze ktoś, kto nie zabija, nie kłamie, nie kradnie, jest dobry...

Powracając do tego, od czego zaczęłam ten tekst: po przeczytaniu uświadomiłam sobie, że w wyobraźni autorów książek mogą dziać się rzeczy straszliwe. Nie wiem, czy wyruszyłabym w taką drogę, czy spróbowałabym przeżyć w takim świecie, czy nie wybrałabym łatwiejszego wyjścia, jak to w powieści zrobiła matka chłopca.

Nie wiem i nikt tego nie wie, dopóki to się nie zdarzy.


Oddycham z ulgą, że to tylko wyobraźnia autora.

Ocena: 6/6.