"Kobieta z wydm" Abe Kōbō (okropna lektura)

Czytałam to na raty: połowę kilka tygodni temu, drugą połowę teraz. Obydwie z wielkim trudem.
"Kobieta z wydm" to historia człowieka, który udaje się na wycieczkę w poszukiwaniu ciekawych owadów, jest bowiem z zamiłowania entomologiem. Trafia on do nadmorskiej wioski, stale zasypywanej przez piasek (któż nie słyszał o wędrujących wydmach?), i tam zostaje uwięziony.


Jak mróweczka, co wpadła do lejka w piasku wygrzebanego przez mrówkolwa. Niby lejek wcale nie taki głęboki, ściany nie takie strome, a wydostać się nie sposób, bo piasek spod nóg ucieka... Widziałam kiedyś mrówkolwa (właściwie to larwa jest taka drapieżna), mój ówczesny chłopak wskazał mi malutki dołeczek w piasku i kazał czekać na mrówkę. Doczekałam się, mrówka wpadła w dołek, a wtedy z dna dołka wyprysnęło coś ruchem tak szybkim, że aż podskoczyłam, zaskoczona nagłością ataku. Mrówka została schwytana i wciągnięta w piasek, a mnie została obawa przed piaskowymi pułapkami.

Ta w książce nie ma żadnych cech gwałtowności, przeciwnie, jest jak powolutku, nieubłaganie zaciskająca się na szyi pętla. Być może dlatego tak się męczyłam z czytaniem tej książki, dusiłam się klaustrofobicznie. Nie podobało mi się to, stąd lektura na raty, a skończyłam tylko dlatego, że to naprawdę malutka i cieniutka książeczka.
To podobno wybitna japońska literatura - nie neguję, nie zaprzeczam, najwyraźniej to literatura nie dla mnie.