"Piaskowa Góra" Joanna Bator - ładne, ale mnie nie porwało

Wysłuchałam tej książki, ale jakoś tak... bez entuzjazmu i bez zapału.

To historia Jadzi Chmury, która przyjeżdża ze wsi do wujka w Wałbrzychu, tam znajduje chłopaka, wychodzi za mąż (dość pospiesznie), rodzi dziecko, pracuje, starzeje się, traci męża, zyskuje kochanka, traci kochanka, zyskuje ojca... To również historia matki Jadzi, Zofii, która w czasie wojny... i tu bym mogła napisać równie długie i równie skrótowe zdanie jak poprzednie.  No i oczywiście to historia córki Jadzi, Dominiki, która jak wyżej. Tak jak i historia Stefana, męża Jadzi, który jak poprzednio.  A także historia Haliny, matki Stefana. która... no właśnie.

Ale to nie jest kilka historii, to opowieść o dziejach jednej rodziny z bloku na Piaskowej Górze w Wałbrzychu, dzieje te mocno osadzone w PRL-u, ale sięgają, jak mackami, to w przód, to w tył, to na boki, do dalszej rodziny, przyjaciół i nieprzyjaciół. Mnóstwo dygresji, małe, wielkie, głośne i ciche tragedie, dużo zwyczajności. Wszystko napisane ładnym, żywym, czasami poetyckim językiem. Więc co nie grało?

Nic, naprawdę. Tylko tyle już tych książek powstało, wspominających PRL, te blokowiska, szare ulice, oranżady w proszku, czeszki, gumy Donald i Pewexy. Wszystko w mieście!
Niech ktoś napisze książkę o PRL-u na zapyziałej wsi! Oczywiście z perspektywy dziecka ("Ksiądz Rafał" się nie liczy, choć wieś jest, ale tam nie ma dzieci). Odpadłyby wtedy kolejki, ale zostałyby kartki na mięso i czekoladę, odpadłaby polityka i czołgi, zostałyby pachnące chińskie gumki, odpadłyby Pewexy, zostałyby.... no, coś by zostało.

"Piaskowa Góra" - dobra książka, ale po "Chmurdalia", czyli jej kontynuację, raczej nie sięgnę. Nie ciągnie mnie.