Czy z tego, że dziecko pójdzie pod nóż chirurga, można się cieszyć? Można i trzeba

Nie pisałam, bo właściwie sprawa jest trudna i bolesna, ale od urodzenia mamy problem z Marianką. Urodziła się z głębokim obustronnym niedosłuchem zmysłowo - nerwowym. Po ludzku znaczy to, że nie słyszy zupełnie nic. Diagnozę postawiono, jak miała kilka miesięcy, przeszła szereg badań, jest zaaparatowana (niestety mimo dobrych i silnych aparatów nie widać z nich korzyści), przeszła kwalifikację do wszczepu implantu.
Pierwsza podejście do operacji było w grudniu, nieudane niestety, z powodu stanu zapalnego w obu uszach. Skończyło się na wstawieniu drenów. Kontrola po tygodniu i po miesiącu była pomyślna - od tego czasu czekaliśmy na wyznaczenie drugiego terminu. Wiadomo, im szybciej, tym lepiej,  większe szanse na prawidłowy rozwój przede wszystkim mowy.

Dziś dowiedziałam się, że operacja (jak wszystko będzie dobrze) została wyznaczona na przyszłą środę. Pewnie ktoś wypadł z kolejki, poprzednio informowali z większym wyprzedzeniem, bo dziecku trzeba zrobić badania krwi.

To po prostu świetnie, cieszę się jak głupia, jednocześnie i boję, ale to chyba naturalne. Trzymajcie kciuki.

A żeby nie było, że post nie całkiem książkowy - zobaczcie, jak Marianka ślicznie pozuje na tle regałów :)