"Muminek i Pieśń Oceanu"

Nie wiem co mam myśleć o tej książce. Przypomina mi się historia czechosłowackiego Krecika (mowa o postaci z bajeczki), który został sprzedany Chińczykom, przeprowadził się do Chin i mieszka teraz z gamoniowatą Pandą. Krecik z uroczego, rezolutnego zwierzątka stał się plastikową, gamoniowatą jak Panda, postacią. 
Mam wrażenie, że z Muminkami w książce "Muminek i Pieśń Oceanu" stało się to samo. Straciły ducha muminkowatości, stały się płaskie i bez wyrazu.


Sama opowieść jest... ciekawa. Chociaż nie, cofam to, ciekawy jest pomysł na nią. Odkrycie, że Tatuś Muminka ma skarby w kuferku, przedsięwzięcie przez Muminka i jego przyjaciół wyprawy, by pozyskać własne skarby, rejs na wyspę, burza i trudny powrót - to wszystko składa się w jakąś spójną całość. Nawet pojawienie się Hatifnatów (one tak zawsze z walizkami, bo nie pamiętam?), takie trochę bez sensu, pasuje. Hatifnatowie zawsze pojawiali się trochę bez powodu, a trochę bez sensu.
Ale! Kto ukradł ten senno-oniryczny klimat muminkowych historii? Dlaczego te zdania są tak kompletnie bez wyrazu? Jak to możliwe, że z Muminków zostały same kontury, bez treści? 

Tak to się zaczyna.

"Muminek miał pracowity poranek - naprawiał łódeczkę z masztem, którą zrobiła dla niego mama.
- Fiu, fiu! - Muminek gwizdnął z podziwu dla swojej wspaniałej roboty. "

Mama to nie mama, tylko Mamusia Muminka. Muminek gwizdał z podziwu dla siebie? On był raczej krytyczny wobec siebie, tak pamiętam. Ale idźmy dalej.

"Mała Mi dotrzymywała mu towarzystwa [...]. Kiedy w oddali coś załoskotało, aż rozbłysły jej oczy. [...] Mała Mi wyszczerzyła się i pomaszerowała sprawdzić".

Spróbowałam wyobrazić sobie wyszczerzoną Małą Mi z błyszczącymi oczami i nie do końca mi się to udało. Głęboko we mnie tkwi chmurne spojrzenie i zmarszczone brwi złośliwej i inteligentnej Małej Mi. 
Dalej? Proszę.

"Okazało się, że to Tatuś Muminka narobił łoskotu, kiedy szukał na strychu swojej sztalugi. A teraz stał z rozdziawioną buzią nad jednym z przewróconych kartonów".

Czy Muminki miały buzie czy pyszczki? A "okazało się" to jeden z najbardziej trywialnych zwrotów, jakie znam, służących do pchnięcia akcji dalej.

Dalej jest tak samo słodko, uroczo, bez wyrazu. Zaczęłam szukać, kto to napisał, bo przecież nie Tove Jansson. Znalazłam wpis w stopce:

Co o tym sądzicie?

Do strony graficznej nie mam zastrzeżeń: jest muminkowo, kolorowo, nienachalnie, przyjaźnie. Językowo jestem mocno zawiedziona. Książeczka nadaje się tylko dla tych, którzy Muminków w ogóle nie znają. 

Za możliwość zapoznania się z książką dziękuję wydawnictwu Egmont Polska.

 "Muminek i Pieśń Oceanu" na podstawie opowiadań Tove Jansson, przekład Paulina Zagórska, Egmont Polska, 2018.