"Ostatni seans filmowy" Larry McMurtry

Lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku, Stany Zjednoczone, Teksas, miasteczko Thalia. Nie sprawdzałam na mapie, czy rzeczywiście istnieje, ale właściwie to mogłoby być każde wystarczająco senne, nijakie i zakurzone miasteczko w Teksasie.

W Thalii mieszkają przyjaciele:  Duane i Sonny. Chodzą do szkoły, trenują w szkolnej drużynie, pracują, chodzą z dziewczynami, tłuką się z chłopakami z sąsiedniego miasteczka i urządzają wycieczki do burdeli w Meksyku. O takich drobiażdżkach, jak romanse z mężatkami czy chędożenie jałówek mówić hadko.

Na skrzydełku książki napisano, że:

"Ostatni seans filmowy" to dzieło poświęcone "umiłowanemu rodzinnemu miastu". To zapis zaniku małomiasteczkowych społeczności Teksasu na rzecz wielkich miast, czyli kolejnego etapu urbanizacji tego stanu.

Proszę. Oto wyraz tęsknoty autora za klimatem małomiasteczkowej Ameryki. Rozumiem. Naprawdę, rozumiem. Tu wszystko jest dobrze uchwycone i napisane, bez lukru wspomnieniowego, z detalami, rzetelnie, emocjonalnie. Proza zaangażowana mocno w samą siebie. Nie byłam jednak w stanie zaangażować się osobiście w tę powieść.

 Mam wrażenie, że oglądam coś w rodzaju wiwisekcji, ale przez szybę. Żadnego porozumienia z bohaterami, żadnej ciekawości, żadnych więzi. Czego tam zabrakło, że tak chłodno potraktowałam tę powieść? Noblowskiej czułości? A może to coś tam jest, tylko ja  nie załapałam, co?

Kadry z filmu z 1971, rzuciłam okiem i wydaje mi się, że w filmie wystąpił ten sam efekt: chłodno, przez szybę patrzyłam  na nastolatków, na miasteczko, na dramaty i...  nic.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Vesper.

"Ostatni seans filmowy" Larry McMurtry, tłumaczenie Paweł Lipszyc, Vesper, 2019.