Książki z wydawnictw, książki pociachane, książki, po prostu książki

Facet pisze o egzemplarzach recenzenckich, po raz kolejny zresztą. Podniósł dość ciekawą kwestię, przy czym samego pomysłu tagowania recenzji książek otrzymanych nie komentuję, bo nie zastanawiałam się nad tym usilnie. Nie wierzę też, by recenzje były na siłę pochlebne przez sam fakt, że książkę się dostało. Chciałam jedynie napisać o swoich spostrzeżeniach w tym względzie.

Po pierwsze, niezależnie od tego, czy opinie są pochlebne, czy też nie, są. I jeśli przegląda się blogi książkowe i widzi się wysyp opinii o jednej książce, a nie zagłębia się w szczegóły, to można sobie pomyśleć "tam do licha, ale dużo piszą o tej książce, coś musi w niej być!". Ja tak myślałam, dopóki nie wciągnęłam się w blogowy światek i nie poznałam jego niuansów.

Po drugie, sama otrzymuję książki od wydawnictwa Initium i o ile pierwsza przesyłka była zapowiedziana, wyczekiwana, warunki określone (jeśli się zgadzam, dostaję, czytam, opisuję), czyli po prostu świetnie, to druga już nie. Bo przyszła bez zapowiedzi, właściwie to nic złego, taka niespodziewanka. Ale mail z zapytaniem, kiedy pojawi się recenzja, odebrałam z przykrością, poczułam się poganiana. No, czytaj, czytaj, odebrałam między wierszami, bo wysłaliśmy dawno, a recenzji wciąż nie ma! Hm. Owszem, przykre wrażenie rozwiało się, gdy wyjaśniłam grzecznie, że mam kolejkę do czytania, a pierwszeństwo mają książki pożyczone, nie własne i gdy otrzymałam odpowiedź całkowicie akceptującą taki stan rzeczy.
Tak.

Z innej beczki. Musierowicz całkiem niedawno miałam na tapecie, stali czytelnicy wiedzą. Fragment z "Języka Trolli":
"Po dłuższym czasie, oderwawszy się od lektury, dziadek podniósł oczy. Spojrzenie jego padło prosto na tę półkę regału, która znajdowała się na wprost jego głowy. Osłupiał nagle.
- Na Jowisza! - krzyknął na cały głos. [...]
Regały były robione na wymiar, starannie dopasowane do wnęk. Wszystkie ich półki umieszczono w identycznej odległości od siebie. Książki, które nie mieściły się ze względu na nietypowy format, zostały po prostu równo przycięte gilotyną, a może i piłą, na taką wysokość, by się dały upchnąć na półce". - który traktowałam dotychczas jako fikcję literacką, doczekał się urzeczywistnienia. Pod linkiem Idiotyzm do kwadratu w warszawskiej pizzerii przeczytacie więcej.
O zgrozo.