"Szamanka od umarlaków" Martyna Raduchowska. Umarli. Demony. I harpie.

Wszyscy znamy takie rodziny, co to dziadkowie utalentowani, rodzice utalentowani, dzieci też, ale trafi się jedno takie brzydkie kaczątko czy też czarna owca (ciekawe, że też głównie takie zwierzęce określenia), co to do niczego się nie nadaje. Ida, główna bohaterka, jest właśnie takim wyrodkiem, bo nie spełnia pokładanych w niej nadziei. Nie wykazuje umiejętności magicznych! W magicznej rodzinie to zbrodnia.
Zamiast tego widzi umarłych. I demony. I harpie. Okropność.
Ale się do tego nie przyznaje, ucieka z domu na studia ("Kogel-mogel" się kłania), tam idzie jej bardzo dobrze, tylko co z tego, skoro dalej widzi umarłych. I demony. I harpie.

No dobra, przeinaczyłam trochę, demony i harpie Ida zaczyna widzieć dopiero na studiach (edukacja szkodzi czy wręcz przeciwnie, rozwija percepcję?). Poradzić sobie z tym nie umie, więc pomaga jej ciotka. Tyle że Ida ciotki nie lubi, nie chce jej pomocy, nie chce u niej mieszkać, a gdy się dowiaduje, że ciotka jest medium (osobą przeprowadzającą dusze zmarłych z jednej strony na drugą) i Ida ma być wyszkolona w tym samym fachu - to wszystkie witki jej opadają.

Czytelnikowi, czyli mnie, nic nie opada, tylko właśnie wzrasta. Zainteresowanie. Tempo czytania też. Leciałam przez kartki jak burza, dowiadując się, co czyni Ida w sprawie umarłych (tak, tak, demonów i harpii też), jak pomaga jej ciotka i co robią we własnej sprawie umarli i demony. Harpia we własnej sprawie nic nie robi, harpia to tylko wrzeszczy i płonie, na zmianę.

Skończyłam książkę i pomyślałam, no jak to, czemu koniec, nic się nie wyjaśniło, gdzie reszta? Obmacałam książę, żadnej wzmianki, że będzie dalsza część i nawet już się trochę obraziłam, ale nakierowano mnie na stronę autorki na FB, gdzie się wyjaśniło, że będzie kontynuacja, uff.

Po pewnym czasie zdałam sobie też sprawę, że powieść Raduchowskiej to nie tylko fantasy, ale i horror. Nie lubię horrorów, nie cierpię się bać, ten gatunek w książkach i filmach omijam szerokim łukiem. Jakim cudem mi się to spodobało, nie wiem, ale spodobało.

I jeszcze się pochwalę, że książkę mam z dedykacją autorki "Dożywocia", albowiem wygrałam ją w konkursie na biblioNETce, popełniwszy limeryka. :)