"Dzika kuchnia" Łukasz Łuczaj - jeszcze nie sezon, ale drżyj, wiosno! Drżyjcie, chwasty i badyle!

Ależ ten facet to oszołom! - wykrzyknęłam sobie po przeczytaniu książki. No tak, ale oszołom wyjątkowy sympatyczny, oczytany, z wyjątkową i bogatą wiedzą. Łukasz Łuczaj to "doktor habilitowany biologii, profesor Uniwersytetu Rzeszowskiego, etnobotanik i ekolog"*.

Pan Łuczaj w "Dzikiej kuchni" przeszedł się po lasach, polach, łąkach, miedzach, a nawet parkach i skwerkach - słowem wszędzie, gdzie pleni się jakieś zielsko - i pokazał, co można zerwać czy wykopać i ugotować, upiec, względnie zalać alkoholem i spożyć.
Jak tylko usłyszałam o tej książce, oko mi zabłysło, sama nie jestem ekofanką czy miłośniczką żywienia się pokrzywą, ale mam mamę, która żywo interesuje się tym, co zielone, mieszka na wsi, ma ogródek, sadek, nauczyła mnie, że można smażyć kwiaty akacji i robić syrop z kwiatów czarnego bzu. Toteż taka książka to dla niej idealny prezent.
Nabyłam. Wręczyłam. Trafiłam.

W książce układ jest prosty i czytelny. Nie mam fotek, ale serdecznie zachęcam do zerknięcia tutaj:
http://poleczkazksiazkamibeel2.blox.pl/2013/08/Dzika-kuchnia-Lukasz-Luczaj.html - są fotki!

Rośliny są poukładane alfabetycznie według nazw, następnie są informacje, kiedy zbierać, ach, jeszcze pod nazwą właściwą są wymienione nazwy ludowe i potoczne; dalej czytamy, gdzie rośliny szukać i jak rozpoznać. Ważna i wyróżniona osobno notka traktuje o tym, czy istnieje roślina trująca czy niejadalna, z którą można pomylić tę właśnie omawianą, jakie są między nimi podobieństwa (przy tym jest zamieszczona bardzo pomocna fotka) i różnice.
Dalej: jakie części naszego zielska są jadalne; omówienie substancji czynnych i właściwości farmakologicznych; opisanie tradycyjnego użytkowania (przypuszczam, że to wymagało szeroko zakrojonych badań) oraz co jeszcze można z zieleniną zrobić. W tej części uwielbiam nie fotografie (choć niewątpliwie fotki bardziej przydają się do rozpoznania rośliny), ale rysunki - przedstawiające jednocześnie części nadziemne i podziemne rośliny, kwiaty, także w przekroju, owoce,  bulwy i nasiona.  Śliczne te rysunki.

Druga część to przepisy, uczciwe, porządne, z listą składników i w większości ze zdjęciem gotowej potrawy. Zupy, zapiekanki, ciasta, konfitury, nalewki, wina, soki, pierogi, nawet kawa!

Obydwie części razem, a nawet każda z osobna, zasługują na szóstkę, ale autor dodał na osłodę jeszcze parę swoich felietonów - no, to już jest jak dolewanie do pełnego kieliszka. Menisk wypukły się robi, niby nic się nie wylewa, ale ciut za dużo tej dobroci.

Co nie zmienia faktu, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w 2013 roku. Czekam tylko jeszcze do wiosny, kiedy się sezon na te wszystkie badyle zaczyna. Może nie będę gotować zupy z bluszczyka kurdybanka, ale spróbuję zrobić konfiturę z kwiatów akacji (robinii). Może też jakaś nalewka? Sok brzozowy? Klonowy? Możliwości jest mnóstwo.

* "Dzika kuchnia. Opisy roślin, przepisy kulinarne, felietony" Łukasz Łuczaj, Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2013, tylna okładka.