"Mama Mu buduje" Wieslander - ależ wspomnienia mi się odpaliły

Mama Mu to mądra i do tego życiowa krowa, przeważnie się z nią zgadzam. Ale nie tym razem, o nie!

Nie chodzi oczywiście o to, że krowa nie może budować domku na drzewie, bo przecież może. Może, ogonem trzymając młotek, wbijać gwoździe, może piłować deski i zawiesić obrazek. Ale, na litość, zaraz po zbudowaniu domku na drzewie nie musi z niego złazić! I w pełni popieram Pana Wronę, kiedy ten mówi:

"- Na dół! - krzyknął Pan Wrona. - Skoro jest gotowy, to chyba w nim pobędziesz?! Pomieszkasz! Pograsz w coś! Kawę wypijesz! Nie można przecież zbudować domku na drzewie i pójść do następnego drzewa, żeby budować kolejny. A gdyby wszyscy tak robili? Na koniec w całym lesie na każdym drzewie byłby domek. Jak by to wyglądało?!"*

Otóż za moich czasów (brzmię jak Matuzalem, co?) to jak budowało się domki, jednak trochę się w nich mieszkało. Nawet bardziej niż trochę. No ok, typowego domku na drzewie, takiego jaki zbudowała Mama Mu, nie udało mi się skonstruować, miałam za to na orzechu włoskim coś w rodzaju minimalistycznego gabinetu. Ot, siedzenie, podpórka pod nogi, blat z kawałka deski do pisania. Korzystałam z tego namiętnie przez cało lato i pisałam tam pamiętnik.

W szkole podstawowej chłopcy z mojej klasy zbudowali za to domek pod ziemią. W lesie zaczynającym się tuż za ogrodzeniem szkoły wykopali sporą ziemiankę, zabezpieczyli ściany przed osypaniem, położyli dach z żerdzi, gałązek i igliwia. Fachowo. Ale, kruca bomba, dziewczynek tam nie zapraszali, no, może raz tam byłam.

Miałam też szałas ukryty w krzakach w sadzie. Wypasiony, że hej. Podłoga z kawałków wykładziny, dach z worków foliowych po nawozie (diabli wiedzą, czy to myłam, pewnie nie, dziś bym umierała ze strachu o moje dzieci, że się strują), półeczki z cegieł i desek. Nocowałam tam nawet! Brałam poduszkę i kołdrę, a żeby nie bać się za mocno, doprowadziłam sobie elektryczność, czyli żarówkę na kablu (sama całkiem, tato tylko sprawdził, czy dobrze). Szałas był niestety zbyt luksusowy, szybko dorobiłam się sublokatorów i straciłam do niego serce. Poza tym nie lubię skorków. Ale co pomieszkałam, to moje.

Apeluję więc - budujcie domki na drzewach i nie porzucajcie ich od razu!

* - "Mama Mu buduje" Tomas Wieslander, Jujja Wieslander, ilustracje Sven Nordqvist, przełożył Michał Wronek -Piotrowski, Zakamarki, Poznań 2012, strona nieznana, bo wydawca nie uznał, by konieczne było numerowanie stron.