"Pióro kontra flamaster" Szarlota Pawel - oczywiście, że PIÓRO!

Kiedy kupiłam ten komiks, mąż go obejrzał i mruknął "No przecież mieliśmy ten komiks, poszedł na śmietnik razem z innymi podczas porządków". Zdębiałam, no jak to, wywaliłam książki do kosza i ręka mi nie uschła i nie odpadła? Ja nie wyrzucam książek do kosza! No dobra, raz się zdarzyło, ale po pierwsze, to była wyjątkowo niedobra książka, a po drugie, wcześniej podarło mi ją dziecko. Toteż po krótkim dochodzeniu okazało się, że to było jeszcze przed moją kadencją, uff.
Pomna jednak słów męża, byłam ciekawa, kiedy ten komiks powstał, obmacałam lśniący nowością egzemplarz i się nie dowiedziałam. Znalazłam w biblioNETce - 1985 to rok pierwszego wydania. Żadna więc nowość, ale łączy w sobie dwie rzeczy, które lubię: komiks i wieczne pióra.

Otwieram więc i od razu na początku czytam:

"Nie oszukujmy się, panowie. Jest źle... Firma upada. Coraz więcej osób używa długopisów i flamastrów. Atrament staje się przeżytkiem.. Spada sprzedaż wiecznych piór..." [1]

To mówi dyrektor firmy sprzedającej wieczne pióra, przerażony wizją krachu finansowego. Sposobem na podźwignięcie firmy na być film reklamowy, przedstawiający:

"Porównanie długopisowych bazgrołów ze starannym pismem wiecznego pióra".[2]

Och, obejrzyjcie filmiki pani Ewy:

albo ten, z piórem Pilot Plumix (takim teraz najchętniej piszę):

 albo takim odlotowym piórem  na kolorowo... Cudności!

Pod koniec pada stwierdzenie:

"Wszyscy znają zalety atramentu i wiecznych piór... Sławni ludzie: pisarze, poeci, politycy i biznesmeni używają atramentu i stalówki!" [3]

I ja też. Również mój mąż. Oraz syn Krzyś.

 I nawet córka Marianna.

----
[1] "Pióro kontra flamaster" Szarlota Pawel, Egmont 2012, Klub Świata Komiksu, album 760, s.4
[2] Tamże, s. 6
[3] Tamże, s. 57