"Krwawa zemsta" Joanna Chmielewska - wybaczajmy, ale mądrze

Nie kupuję ostatnich książek Chmielewskiej, bo jakoś nie są warte trzymania na półce (niech mi ś.p. Autorka wybaczy, ale taka prawda), kupuje za to moja mama, a ja sobie od niej pożyczam i czytam. W przypadku "Zbrodni w efekcie" byłam zadowolona, bo objawił się pazur Chmielewskiej, dobrze mi znany i lubiany.

W "Krwawej zemście" niby jest to samo, perypetie damsko-męskie, potężny galimatias, jedne małe zwłoki i dużo gadania. Niby to samo, ale coś nie gra. Zaraz tam coś, wiem co. Nie gra mi opętańcze i rozszalałe gadulstwo Bożenki (przyjaciółki Majki, głównej bohaterki), z którego nic nie wynika, albo wynika żałośnie mało. Irytowała mnie ta kobieta, która mówiła bardzo dużo, używała wyszukanych skojarzeń, skrótów myślowych, wpadała z dygresji w dygresję - a treści w tym wszystkim było tyle, co kot napłakał.

Drażniły mnie też pierwszoplanowe osoby dramatu, czyli Majka i jej mąż Dominik. Z tym, że ci dwoje zdenerwowali mnie dopiero po skończeniu książki, jak sobie przemyślałam ich działania.

Żeby wyłuszczyć przyczyny mego zniechęcenia, muszę przybliżyć didaskalia. Majka to osoba upiornie pracowita, utalentowana zawodowo, miła i sympatyczna. Do tego bardzo kocha swojego męża. Dominik jest również utalentowany, też pracowity, tylko wyraźnie mniej zaangażowany w utrzymanie rodziny. Poza tym przystojny i znakomicie wychowany.
 Dominikowi jeden ponętny tyłek zawraca w głowie i facet głupieje całkowicie, żąda rozwodu, wyprowadza się z domu i koncertowo rujnuje życie swojej rodzinie (przy okazji: mimo że autorka twierdzi inaczej, nie da się ukryć przed dzieckiem tak potężnej rewolucji jak niezgoda między rodzicami, dzieci są jak sejsmografy). Majka, ponieważ kocha, postanawia nie kopnąć go w dupę od razu, tylko zamiast w niego, uderzyć w rywalkę. Właściwie w tym punkcie ma rację. Ale przez to daje przyzwolenie na to, by zdrada męża przeszła jakby bez żadnych konsekwencji.

Zgrzyta mi tu straszliwie "zapominalstwo" męża, który przykre wydarzenia wypiera z pamięci tak dokładnie, jakby ich nie było. Nie podoba mi się to, że żona godzi się z tym bez szemrania - bo on tak ma - w imię hm, ratowania rodziny. Czy w sprawach zdrady wybaczenie polega na puszczeniu zajścia w niepamięć, całkowicie i kompletnie? Tak! Ale to powinno być pochodną skruchy - ja tu sięgam w tradycje chrześcijańskie, nic dziwnego, mamy Wielki Post - żal za grzechy jest niezbędny w uzyskaniu przebaczenia.
A tu tego nie było, rozkręconego wiercityłka było za to aż za dużo. Zasłonił wszystko.

Zobaczcie, co o tej książce pisali: Prowincjonalna nauczycielka, Bazyl i Zacofany w lekturze.

"Krwawa zemsta" Joanna Chmielewska, Wydawnictwo Klin, 2012.