"Gdzie się cis nad grobem schyla" Alan Bradley - płyńcie łzy moje

Przeczytałam najnowszą część Flawii z prawdziwą przyjemnością, ale po zamknięciu książki zakłopotałam się nieco. Powieść bowiem otrzymałam od wydawnictwa - więc jak tu zacznę bić brawa, wyjdzie, że to z wdzięczności za egzemplarz.
Ale nic nie poradzę na to, że każda Flawia podoba mi się nadzwyczajnie i nie znajduję żadnych wad (no dobra, jednak znalazłam, ale o tym potem). Pienia pochwalne będą, bo muszą być.

Po pierwsze za tytuł. Jakże rzadko zdarzają się tak poetyczne tytuły, długie i urokliwe. Widać, że się autor rozwijał, bo zaczynał od nieco pospolitego "Zatrutego ciasteczka", ale potem było coraz lepiej. Teraz dygresja będzie, bo równie urokliwe tytuły nadawał swoim kryminałom Joe Alex, tyle że on czerpał z klasyki; a skąd czerpie Bradley? Nie z klasyki jest też tytuł "Płyńcie łzy moje, rzekł policjant" i uważam go za mistrzostwo świata. Koniec dygresji.

Pienia pochwalne numer dwa należą się Buckshaw i całej atmosferze mu towarzyszącej. Czyli: wielkie domostwo z mnóstwem pokoi, gabinetów, jest pracownia chemiczna (ostoja Flawii), bogato wyposażona biblioteka, a także pokój pamięci Harriet (pani na Buckshaw), do którego nie wolno wchodzić. Można by powiedzieć, że przepych, ale na tym wszystkim, jak kurz, osiadło poczucie beznadziei i finansowej bezradności. Och, jakie to smutne. Płyńcie łzy moje.

Kolejne pienia to sama Flawia, która jak swój wiek jest wyjątkowo bystra i odważna - chociaż z tą odwagą to bym polemizowała, bo czasami mam po prostu wrażenie, że ona nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa. Umiejętności przepytywania ludzi i wyciągania prawidłowych wniosków z obserwacji odmówić jej jednak nie można. Rośnie na rasowego detektywa Scotland Yardu, zaprawdę powiadam wam.

Teraz kończą się pienia, a zaczynają wyrazy uznania. Za fabułę, pełną trupów starych i nowych, której wątki kręcą się po Buckshaw, cmentarzu i kościele. Za sytuacje mrożące krew w żyłach (eter!) i wywołujące uczucie obrzydzenia (babranie się w przegniłych szczątkach!). Nie będę jednak ukrywać, że na równi z wątkiem kryminalnym interesuje mnie wątek rodzinny klanu de Luce. Autor bowiem, wyjątkowo sprytnie, już w pierwszym tomie cyklu przedstawił czytelnikom pewną tajemnicę (której nie zna także główna bohaterka, Flawia), a w kolejnych odsłania mikroskopijne kawałeczki tego sekretu. Na tyle mikroskopijne, że nie wyjaśniają nic lub prawie nic. Ale jednak są! I dla tych kawałeczków będę kupować i czytać Flawię, póki mi tchu starczy i póki autor będzie pisał (z całego serca życzę mu długiego i twórczego życia).

Do tego ta seria tak ślicznie wygląda na półce, okładki są tak wspaniale zaprojektowane, czcionka w moim ulubionym brązowym kolorze i dołączona bardzo ładna zakładka - że śmiało mogę rzec, iż w tym przypadku forma też jest ważna, nie tylko treść. Ale tu muszę wspomnieć o jednym małym defekcie: grzbiet okładki minimalnie różni się od poprzednich tomów, jakby grafik nie zerknął na pliki, które już mu siedziały w komputerze. Nie zauważyłam, dopóki nie wstawiłam książki na półkę.

Stałe elementy to: symbol graficzny, szarfa z tytułem, autor, logo wydawnictwa. W piątym tomie Flawii dwa pierwsze są zamienione miejscami. Miałam okazję porozmawiać o tym z panami z wydawnictwa Vesper, ale tłumaczyli, że dostają gotowe pliki i nie mają możliwości ingerencji. No dobrze, to może warto (w przyszłości) zwrócić uwagę temu, kto te pliki wysłał?

Pytali mnie też, co sądzę o zmianie tłumacza. No cóż, może odrobinę przekład utracił na lekkości, a naprawdę odrobinę. Nie jestem wyczulona na takie rzeczy.
Chciałam jeszcze dorzucić jakieś smakowite cytaty, ale czytałam tak zachłannie, że nie miałam czasu nic zaznaczyć (serio, serio), więc może innym razem.
Na koniec - ależ dobrze mi się to czytało, ach!

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Vesper za książkę i dziękuję za bardzo miłą rozmowę na Targach w Krakowie przedstawicielom Wydawnictwa.  :)

"Gdzie się cis nad grobem schyla"  Alan Bradley, przełożyła Magdalena Moltzan-Małkowska, Wydawnictwo Vesper, Czerwonak, 2014.