"Zdobywam zamek" Dodie Smith - o tym, jak można stracić głowę dla mężczyzny

Miałam wygórowane wymagania wobec tej książki. Naczytałam się tyle pochlebnych recenzji (z których zresztą już nic nie pamiętam), że wrzuciłam książkę na listę "zdobyć i przeczytać". Plan wykonałam, ale niewiele mi z tego przyszło. 

Czym jest "Zdobywam zamek"? Romansem.  Nadzwyczaj pięknie opakowanym, to prawda, i na początku dałam się zwieść, że to będzie coś więcej. Zaczyna się bowiem przeuroczo. Oto Cassandra opisuje swoje życie w pamiętniku - niby ćwicząc stenografię, ale tak naprawdę ulegając potrzebie wyrzucenia z siebie natłoku myśli. Z tegoż pamiętnika dowiedziałam się, że Cassandra i jej rodzina mieszkają w przedziwnym domu przy średniowiecznym zamku, na wpół zrujnowanym. Cierpią na znaczące braki finansowe i marzą o tym, by ich los się odmienił. Cassandra marzy o tym, by jej ojciec znów zaczął pisać (autor jednej jedynej olśniewającej książki), tak samo jak jej macocha, Topaz. Z kolei siostra Cassandry, Rosa, marzy o tym, by dobrze wyjść za mąż.  O czym marzy Thomas, ich brat, nie bardzo wiadomo, bo w ogóle mało  o nim wiadomo oprócz tego, że chodzi do szkoły. Jest jeszcze Stephen, chłopak z nieco niższej warstwy społecznej (syn służącej), który marzy o Cassandrze. Ojciec, głowa rodziny, marzy o tym, żeby wszyscy dali mu święty spokój.

Ta część powieści jest piękna. Bohaterowie żyją jak niebieskie ptaki z przypowieści biblijnej. Nie sieją, nie orzą, a żyją - Pan nie daje im zginąć. Na dodatek mieszkają w niezwykle urokliwym miejscu. Tylko że (w tym miejscu głęboko westchnęłam), w tę historię wmieszali się faceci. No i jak to zwykle bywa, baby w obecności facetów straciły rozum.

Facetów jest dwóch, jeden z nich jest spadkobiercą właściciela zamku, no i jest, tak, majętny. Rosa natychmiast roztacza swe wdzięki, chcąc wyjść za mąż. Siostra jej w tym pomaga, Topaz także - wszystkie są jak panny Bennett, ujmująco grzeczne i mocno zdeterminowane. No i łamie się linia melodyczna powieści, gdy tylko Cassanda także zaczyna popatrywać tęsknym okiem w stronę panów (zwłaszcza jednego). Robi się z niej takie egzaltowane, omdlewająco szlachetne i subtelnie nieszczęśliwe dziewczę, które w pamiętniku zamiast celnych obserwacji z życia wypisuje "kocham cię kocham cię kocham cię". Ych.

Ale i tak podobało mi się, właśnie przez ten pamiętnik. Motyw nieustannych zapisków jest cudny, jestem miłośniczką notesów, notatników, piór i pamiętników i uśmiecham się do myśli, że bohaterka powieści zapisuje wszystko co myśli i co jej się przytrafia. Potrafi pisać przez długie godziny. Pięknie.

Wiecie, że to książka z 1948 roku? Bardzo długo musiała czekać na pojawienie się w Polsce, szkoda. Mam wrażenie, że gdybym była nastolatką, odebrałabym ją o niebo lepiej. 

Na koniec zaś zaprezentuję zdjęcie, które kiedyś zrobiłam na konkurs. Okładka "Zdobywam zamek" idealnie się nadała.

"Zdobywam zamek" Dodie Smith, przełożyła Magdalena Mierowska, Świat Książki, Warszawa 2013.