"Death Bringer" Adrianna Biełowiec

"Death Bringer" to książka, którą niezwykle trudno mi określić gatunkowo*. Zawiera elementy fantastyczne (przy czym chodzi mi o s-f), fantasy czy wręcz baśni (złota rybka spełniająca życzenia), a do tego wszystkiego jeszcze jest dołożony romans.

Czy to pomieszanie gatunków wyszło książce na dobre?

Powieść zaczyna się bardzo obiecująco - grupka dzieci porywa prototyp pojazdu latającego i udaje się zwiedzać okolice bardziej dalsze niż bliższe. Wyprawa kończy się mocno nieoczekiwanie i nie do końca dobrze. "Porywacze" są bowiem dziećmi rebeliantów (oho, lampka mi się zapala, czy to SW?), a podczas wycieczki udaje im się wpaść na oddział wrogich im Kiritian. Kiritianie nazywani są najeźdźcami, podbijają bowiem układ planetarny za układem, z powodów bardzo ideologicznych i mało ekonomicznych.  Dzieci z tego spotkania wychodzą cało fizycznie, ale bardzo pokiereszowane psychicznie. 



Cyk!
Przeskakuje nam narracja o dwadzieścia lat do przodu, kiedy to dzieci już dorosły, wstąpiły do wojska i walczą z Kiritianami ze wszystkich sił. Do tego momentu można traktować powieść jako military s-f czy space operę - co mi odpowiada, choć rażą nieco mocne uproszczenia dotyczące technologii (statki powietrzne przypominające współczesne myśliwce, które bez problemu odnajdują się też w przestrzeni kosmicznej).

Dalej następuje wątek romansowy. Wybaczcie, mało się znam na romansach, by móc właściwie oceniać relacje pomiędzy rebeliantką a jej śmiertelnym wrogiem Kiritianinem, po tym, jak oboje utknęli na zapomnianej planecie.

Na koniec zaś mamy coś, co zupełnie rozkłada powieść na łopatki w mojej ocenie. Na scenę wkracza bowiem człowiek-jaguar. Przedstawiciel rasy, którą ludzie beztrosko zlikwidowali, bo im była potrzebna  ich planeta (jak można taki zamiar przedsiębrać w dobie lotów kosmicznych, jest dla mnie niepojęte). Osobnik ten posiada właściwości parapsychiczne (magiczne, choć autorka próbuje podlać je naukowym sosem), a jego lud był kiedyś w posiadaniu potężnego artefaktu, czyli stworzenia, które spełnia trzy życzenia swojego właściciela, tylko trzy i dokładnie trzy. Stworzenie to odgrywa kluczową rolę w rozwiązaniu konfliktu między ludźmi a Kiritianami.

Zupełnie mi nie gra to połączenie. Albo umawiamy się, że obowiązują prawa fizyki takie, jakie znamy, albo uznajemy, że magia istnieje i znosi te prawa.Współistnienie tych założeń zgrzyta, i to bardzo.

To mój największy, acz nie jedyny zarzut. W książce roi się od błędów i literówek. Dziwią bardzo "serdeczne podziękowania całemu Zespołowi Wydawnictwa Eperons-Ostrogi za ogrom pracy włożony w ukształtowanie Death Bringera do obecnej formy" - ponieważ tego ogromu pracy w ogóle nie widać.
Brak lub nadmiarowe przecinki, potknięcia stylistyczne, gramatyczne, masa literówek i źle użytych wyrazów - tego jest pod dostatkiem. Trochę rażą mnie też wyrazy wyjęte ze słownika synonimów i trochę na siłę wciśnięte w tekst. Przykłady? Proszę:

- "zbladłam na stiuk",
- "wypieki leżały ordynkami na półkach",
- "w oddaleniu dostrzegła jedynie barchany i pagórki",
- "powiew rozbisurmanionego wiatru na twarzy", 
- "Kucharz natomiast jest przepastną głębiną pełną niespodzianek. Chyba nigdy nie przestaniesz mnie epatować, Forkisie".

Jak więc podsumować powieść? Ta książka, według mnie, wymaga jeszcze sporo pracy korektorskiej i redaktorskiej. Po tym mogłaby się spodobać miłośnikom Young Adult.  Mnie już chyba nie.
Należy się jednak pochwała za staranne zbudowanie świata przedstawionego w książce. Rozległy zarówno w czasie, jak i przestrzeni, bogaty w rasy. Widać, że autorka bardzo się stara i że nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa. 

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję autorce!


---
* - zarzekałam się kiedyś, tak wewnętrznie, przy czytaniu którejś notki Kruka (której już nie umiem znaleźć), że rozbijanie literatury na gatunki jest dla mnie czarną magią i nie rozumiałam, po co to. Teraz już rozumiem.

"Death Bringer" Adrianna Biełowiec, Wydawnictwo Eperons-Ostrogi, Kraków 2015.