"Azyl" William Faulkner (trudna książka)

To przez pana Paszylka sięgnęłam po tę książkę - pisał o niej w swoich "Książkach zakazanych".
Trudno mi się ją czytało - to powieść wymagająca uwagi i skupienia od czytelnika, czyli więcej czasu niż pięć minut pomiędzy jedną a drugą czynnością współczesnej kobiety. No cóż, brakowało mi tego, ale książkę przeczytałam, a po jej skończeniu zastanawiałam się, czy mi się podoba, czy nie. To intrygująca pozycja i trudno mi ją opisać.

Para młodych ludzi po tym, jak ich samochód uległ wypadkowi, trafia do domu bimbrowników. On przyłącza się do pijackiej biesiady, ona, czując, że grozi jej niebezpieczeństwo, próbuje się stamtąd wydostać za wszelką cenę. Szuka pomocy u mieszkanki domu, kobiety z dzieckiem, u swojego chłopaka, ucieka, ukrywa się, wraca, barykaduje gdzieś na strychu czy w komórce. Jak oszalałe ze strachu zwierzątko.
Późniejsze wydarzenia są mroczne, zawikłane, pełne strachu i zamętu.
O szczegółach dowiadujemy się z relacji różnych osób, ba, czasem nie dowiadujemy się wcale, tylko musimy się ich domyślać. Bo też te relacje to wcale nie relacje, tylko poszarpane, chaotyczne zdania, strzępy opowieści.

Ktoś tam kiedyś napisał mądrze o prozie Faulknera, że to zapisany strumień świadomości, dość trudny w odbiorze i ja się z nim zgadzam. Ale dobrze, że udało mi się zapoznać z Faulknerem i jego "Azylem".
Zapamiętam młodą dziewczynę, jej oprawcę Wytrzeszcza, kobietę z dzieckiem, adwokata, który uciekł od żony, bo nie mógł znieść krewetek, zapamiętam też pożar więzienia i tę cholerną kukurydzę.

Może poszukam kiedyś filmu.