"Poskromienie złośnicy" William Szekspir

Przeczytałam oczywiście z ramach projektu Szekspir, bo na biurku już leży "Dziewczyna jak ocet". Jakkolwiek wiadomo, o czym to jest, zawsze warto sięgnąć do źródeł.

I co? No cóż, przytoczę tu cytat z całkiem niedawno przeczytanej "Autobiografii" Agathy Christie:

"Obejrzenie lub usłyszenie czegoś w niewłaściwym czasie to jeden z największych błędów, jakie się popełnia w życiu. Obrzydza się Szekspira większości ludzi, każąc im czytać go w szkole. Powinno się jego sztuki oglądać, bo pisał je po to, żeby je oglądano i wystawiano na scenie".*



Szczerze powiem, że czytanie tej akurat sztuki zmęczyło mnie, zamiast ubawić. Ilość przebieranek przekroczyła moją wytrzymałość, tytułowa złośnica rzeczywiście była paskudna, ale to, co się z nią stało po procesie "poskramiania", było jeszcze paskudniejsze.

Otóż Kasia, naprędce wydana za mąż, jest tresowana jak zwierzątko i przechodzi pranie mózgu tak skutecznie, że pod koniec sztuki ośmiela się sama tresować inne kobiety.  Jakiż w tym urok, żart czy dowcip? Może na scenie to wszystko wygląda inaczej, przebieranki i zamianki są śmieszne, Kasia oczami pokazuje, że nie wszystko bierze tak straszliwie serio - i zapewne całość jest znakomita.

Ciekawe, jak będzie ze współczesną Kasią?...

O tym już w następnym odcinku!



[*]"Autobiografia" Agatha Christie, tłumaczyła Magdalena Kornikowska i Teresa Lechowska, wydawnictwo Hachette, tom 1, s. s. 234

"Poskromienie złośnicy" w "Komedie" William Shakespeare, przekład Stanisława Barańczaka, Wydawnictwo Znak, Kraków 2013.

- ale w innym tłumaczeniu, a mianowicie Leona Ulricha