Targi Książki w Katowicach - dla mnie wyjątkowo intensywne

"Dlatego właśnie wybywam zaraz na Targi Książki w Katowicach, gdzie obejrzę rozdanie eBuki, wezmę udział w panelach dyskusyjnych dla blogerów, oddam książkę dla dzieci w szpitalach, zapoluję na autograf jednego czy dwóch autorów, może coś kupię... a potem pójdę do knajpy z podobnymi sobie i będziemy gadać. Mam nadzieję, że nie tylko o książkach :)"

Tak pisałam przed wyruszeniem, udało się wszystko? Już piszę.

Rozdanie eBuki obejrzałam i mam mieszane uczucia. Raczek zły na Targi na brak logo i ogólne zwieszenie nosa na kwintę, Jarek Czechowicz zły na Raczka za wytykanie uchybień publicznie, a główny zwycięzca, Oisaj, zdaje się, że nie dostał nawet mikrofonu do ręki, żeby podziękować. Co nie zmienia faktu, że był to jeden z tych momentów na scenie, gdzie coś się DZIAŁO, były brawa, były krzyki (raz krzyknęłam, przyznaję się, po czym ucichłam, bo nikt mojego okrzyku nie podchwycił, może i faktycznie się wyrwałam), prowadzący opowiadał o tym, co robi i nie nudził. W przyszłym roku też biorę udział,  a co!

Powyżej grupa blogerów po rozdaniu eBuki

Panele dyskusyjne organizowane przez ŚBK były świetne, szkolenia dla blogerów nietrafione. O tych panelach zdałoby się więcej napisać, ale Silagui ma zamiar je podsumować, to dam linka.

Blogerzy na sali - trwa rozmowa z przedstawicielami wydawnictw

Zapomniałam wziąć książki dla dzieci w szpitalach, ech, moja głowa.

Zapolowałam na autograf Roberta M. Wegnera, co prawda jeden już miałam, ale w notesie, nie w książce, a w książce zawsze jakoś bardziej na miejscu. Niestety, nie mogłam być na spotkaniu autorskim, ale za to udało mi się go spotkać  w kawiarence i zajęłam mu chwilę, dopytując o różne dziwne rzeczy. Np czy ma jakiegoś betaczytacza (nie ma, żona nie chce nim być), czy podczas pisania bierze pod uwagę gust czytelników (nie bierze, ma swój) i czy Kenneth ma swój pierwowzór wśród znajomych pisarza (nie ma). Odniosłam niejasne wrażenie, że pan Robert jest nieco zaskoczony swoją popularnością i nie bardzo wie, co z nią zrobić, więc na razie ją bardzo ostrożnie oswaja.

Mój egzemplarz "Nieba ze stali"

Może coś kupię - napisałam. Może. MOŻE - tak napisałam. O ja głupia i naiwna. Kupiłam mnóstwo rzeczy. Przede wszystkim książki. Przede wszystkim dla dzieci. Ale też notes. Przecież notesy to moja mała namiętność. Kartki papieru czerpanego na stoisku firmy ART-PAPIER. Tam zabawiłam dłużej, bo dopytywałam się, czy na takim można pisać piórem i się nie rozleje. Otóż nic się nie rozleje, bo to jest porządny papier czerpany, taki, jak to drzewiej robili, a drzewiej wszak piórami pisali i niczym więcej. Dodatkowo dostałam receptę, jak wyprostować niechciane zagięcia na arkuszu. Zdjęcia nabytków w tej notce.

Sporo łaziłam i rozmawiałam z przedstawicielami wydawnictw - szukałam pozycji, które w jakiś sposób oswajają spojrzenie na ludzi niepełnosprawnych. Szczerze powiem, że jestem na początku poszukiwań, więc nie orientuję się dobrze - ale nie wypada to dobrze. Jedynym wydawnictwem, które miało coś na ten temat w swojej ofercie, to Dreams. Z tym że jedna książka (o niesłyszącej dziewczynie) adresowana była do nastoletniego czytelnika, a ja szukałam albo dla dorosłych, albo dla dzieci. Zakupiłam "Konia na receptę", sprawdzę, co to. Dla dzieci nie znalazłam nic,  pani Magdalena Rykiel  z tegoż wydawnictwa zgodziła się ze mną, że szkoda. Mam w planach korespondencję z nią. I z kilkoma innymi wydawnictwami również - Dwie Siostry, Bajki-grajki, NK, MG, Bona - chciałabym zainteresować tym tematem. Fundacja Vespa organizowała na targach szkolenie dla rodziców na ten temat - niestety nie zdążyłam. Ale dowiedziałam się, że pod ich patronatem wydano książeczkę dla dzieci. Poszukam, no jasne.

Nie zdążyłam pobuszować na stoiskach antykwarycznych. Ech. Ale i tak miałam wrażenie, że te stoiska to jakiś mizerna cząstka tego, co było rok temu.


Cieszy mnie, że pojawiła się biżuteria książkowa. Cudne zawieszki, broszki i kolczyki książkowe cieszyły się sporą popularnością. W tle notesy.

 Zdjęcie z exposilesia.pl - biżuterię i notesy robi Krystyna Zimnal

Wielkie podziękowania dla Sławomira Krempy za to, że zgodził się przechować na stoisku (Granice.pl) mój ciężki plecak z książkami (zwroty do biblionetkowiczów miałam). Za to samo dla Agnieszki Tatery i stoiska Czarnej Owcy. Oprócz tego podziękowania dla Moisesa - za komiks do recenzji (wyprosiłam, wiem, ja jestem bardzo łapczywa na komiksy, bo z dostępem do takowych słabo) i za dyskusję o różnicach pomiędzy dwoma częściami jednego komiksu. I jeszcze - Agnieszko, świetnie Ci w nowej fryzurze!

Teraz tak sobie myślę, że zapomniałam zupełnie o pani Annie Kańtoch, którą miałam molestować o szczegóły zakończenia "Przedksiężycowych". I tak by mi ich pewnie nie zdradziła, ale i tak mi szkoda.

Spotkałam się z Martą Kisiel! Nic się nie zmieniła, nic a nic. Wciąż wpisuje sążniste dedykacje do książek, a jak ktoś nie ma książki, to wpisuje na kartce. No, teraz nosi różowy szaliczek, wcześniej tego nie było (mam podejrzenia, że różowy szaliczek pożyczyła od dziecka. Małe dziewczynki kochają różowy kolor. Tfu, wróć, producenci ubrań dla małych dziewczynek kochają różowy kolor. Idioci. Jest tyle innych pięknych kolorów). Ale wracając do Marty - pożaliłam się, że mój egzemplarz "Dożywocia" od bodajże dwóch lat jest u kolegi i tam jest i jest i wciąż z dedykacji nici. A dziś (wtorek) cud - rzeczony kolega zadzwonił, że książkę rzeczywiście długawo przetrzymuje, więc natychmiast zaprosiłam go na kawę. Z książką. Już się cieszę z tej wizyty i wcale nie chodzi tylko  o książkę.

Marta Kisiel, ja oraz Jan z KochamKsiazki.pl

Udało mi się też spotkać z biblionetkową Imarbą, czyli Iwoną Banach, autorką kilku książek, w tym najnowszego "Szczęśliwego pecha". Żałowałam okropnie, że nie mam jej żadnej książki do podpisu, bo jak tu nie wykorzystać takiej okazji? Traf chciał, że po drugim panelu dla blogerów otrzymałam od pani z NK książkę do recenzji. Jaką? Iwony Banach! Najnowszą :) Och, ale Iwona już wyjechała... Nie szkodzi, przeczytam, a potem jej wyślę do podpisu.

Wspólne zdjęcie biblionetkowiczów - uwielbiam was wszystkich, wiecie?

Ponieważ uwielbiam spotkania biblionetkowe, wsiadłam w auto i pojechałam do Babuni, gdzie właśnie trwała impreza. Oddałam książki, uwolniłam Jolę od słusznego ciężaru trzech dorodnych tomów Pana Lodowego Ogrodu, po czym wdałam się w dysputę z misiakiem na temat najnowszego kryminału Saszy Hady. On był na nie, a ja na tak. Czas mnie jednak gonił, bo byłam umówiona na...

Afterparty dla blogerów ŚBK (i nie tylko!). Było tłocznie, było głośno, było gwarnie, było fajnie. Mogłam w końcu coś zjeść (godzina 18.00, a ja tylko śniadanie bladym świtem), wielki burger. Uff. Naprawdę wielki.

Olbrzymi burger. Pycha. Zjadłam prawie cały

 Zanim zjadłam, zawracałam głowę Oisajowi

Można było pogadać, można było posłuchać, można było pogratulować Oli udanego wystąpienia. Można było się odprężyć. :) Lubię to.

Na koniec przydługawej notki wrzucam kamyki do ogródka organizatorów: dlaczego nie była czynna szatnia? Dlaczego w sali nr 2 czy 3 (tej od paneli) było tak sakramencko zimno? Dlaczego blogerzy dostali setki ulotek i naklejek i co mają z nimi zrobić? I dlaczego mikrofon w sali nr 3 raz działał, a raz nie działał?