"Awantury na tle powszechnego ciążenia" Tomasz Lem

Kupiłam przez Mamę, zaciągnęła mnie do półki z biografiami, bo szukała polskich autorów. Coś tam wzięła, a ja wypatrzyłam "Awantury". Wzięłam, bo lubię Lema, dużo go czytałam, a Pirx to mój ulubiony (no dobra, jeden z ulubionych) literacki bohater. Książkę napisał jedyny syn Stanisława Lema - Tomasz, posiłkując się wspomnieniami własnymi, lub (w przypadku opisywania czasów wcześniejszych niż własne narodziny) swojej matki, Barbary.


Książkę oceniam dwojako: literacko - tak sobie. Wspomnieniowo - znakomicie. Dowiedziałam się mnóstwo o słynnym pisarzu, o jego losach, o żonie, o tym, jak pisał i jak lubił słodycze, o samochodzie (słynnym mercedesie też, co to niedawno sprzedawany był na allegro i trafił do hobbysty z Tarnowskich Gór), o domu w Krakowie (widziałam, pisałam o tym).

Po przeczytaniu mam takie wrażenie, do którego chyba nie powinnam się przyznawać jako miłośniczka Lema, ale co tam, przyznam się. Chyba bym nie polubiła Lema jako człowieka. To wrażenie tylko, nie pewność, tu jakieś nieodpowiedzialności w rodzaju wyciągania kluczyka ze stacyjki podczas jazdy, tu świadome lekceważenie rozmówcy czy ludzi ogólnie (i nie mówię tu o namolnych reporterach, bo to inny gatunek).

Do tego kolega zwrócił mi uwagę, że wyczuł tam dezaprobatę Stanisława Lema wobec wyborów życiowych syna, pokładał w nim wielkie nadzieje, a ten poszedł własną drogą. No owszem, rzeczywiście, widać to.

Tu skończę (wiem, krótko dziś, nie mam weny chyba), ale zanim skończę, to biję brawo dla Tomasza, że potrafi pisać z delikatną czułością, ale i rzeczowo o swoim słynnym ojcu.

Ocena: 4,5/6.