"Stowarzyszenie Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek" Mary Ann Shaffer, Annie Barrows

Kiedyś oglądałam film, trochę po łebkach, ale pamiętam, że fabuła z grubsza opierała się na listach wymienianych pomiędzy pisarką z Londynu (chyba), a mężczyzną, którego bliżej nie pamiętam (zanotować, znaleźć tytuł filmu, potem poszukać samego filmu i obejrzeć go jeszcze raz). Film urzekał klimatem, łagodnym i spokojnym, z nutką dysktynkcji, a także humoru.

Tu jest podobnie: listy, listy, cała masa listów, ale nie dialog listowy, jak powyżej, a rozmowa, bardzo ożywiona, w której uczestniczy wiele osób. Centralnym punktem w tej epistolarnej sieci jest Juliet Ashton, młoda angielska pisarka (no proszę, znów analogia do filmu!). Ona koresponduje z przyjaciółką, jej bratem, sekretarką z redakcji, gdzie pracuje. Z nią korespondują te same osoby, plus jeszcze szacowne grono ze Stowarzyszenia jak w tytule. Wymiana listów jest żywiołowa, radosna, pełna ciepła, uśmiechów, ploteczek, zdradzanych sekretów, czasem niecierpliwości, czasem złośliwości - tu jest wszystko, jak w życiu.

Listy składają się w piękną historię, piękną i smutną zarazem, historię Elizabneth, osoby, która była "dobrym duchem" wyspy Guernsey, to ona założyła SMLiPzKO, aby uchronić kilka osób przed aresztowaniem, ona udzielała pomocy innym, ona ukrywała zbiegłego więźnia, ona trafiła do obozu koncentracyjnego... Juliet napisze o niej książkę, ale zanim to zrobi, trafi osobiście na wyspę, by poznać te osoby, które już i tak dobrze zna z listów. Znajdzie tam nie tylko materiał na powieść, ale także przyjaźń, miłość i dom.

Przesympatycznie to wszystko brzmi, miło i kolorowo. Czyta się znakomicie, z uśmiechem i zadowoleniem obserwując bohaterów. Miłośnicy literatury - no przecież to bratnie dusze!

Ale jak odłożyłam już przeczytaną książkę, miałam ambiwalentne uczucia. Niby wszystko pięknie, ładnie... no właśnie, za pięknie, za słodko. Przypomina mi... no właśnie, zalatuje panią Montgomery na kilometr, Juliet to Ania, taka trochę uwspółcześniona i bardziej trzpiotowata, a członkowie Stowarzyszenia to przegląd mieszkańców Avonlea. Niby to nic złego, zwłaszcza że podlanie powieści znakomitym sosem niemieckiej okupacji na Wyspach Normandzkich okazało się bardzo interesujące. Ale Ania z Zielonego Wzgórza jest tylko jedna i kiedy tylko sobie uświadomiłam podobieństwo, zaczęło mi to przeszkadzać.

P.S. Znalazłam film, to "84 Charing Cross Road" z 1987r z Anne Bancroft, ona jest nowojorską pisarką, nie londyńską, za to jej znajomy jest Anglikiem. Ach, ta moja pamięć :)

Ocena: 5/6