"Saga Sigrun. Północna droga" Elżbieta Cherezińska - pachnie mi Krystyną

Kupiłam całkiem jakby przypadkowo, na allegro, bo gratisowa przesyłka i patrzyłam, czy by tego nie wykorzystać. Padło na "Sagę Sigrun", kupiłam, przeczytałam i absolutnie nie żałuję, bo czytało się bardzo dobrze.

Oto Sigrun - jedynaczka. Ojciec ją kocha i rozpieszcza, ale nie psuje. Ona sama to kochana dziewczynka, posłuszna, pilna w pracach domowych, a do tego piękna jak marzenie. Gdy Sigrun dorasta, ojciec wybiera jej męża, jak to jest w zwyczaju w Skandynawii w IX-X wieku (nie tylko tam i nie tylko wtedy, ale w ten sprytny sposób przemyciłam czas i miejsce akcji), a dziewczę pokornie przyjmuje wybór. Mogła trafić źle, no mogła: na pijaka, rozpustnika czy głupca - nie, trafiła najlepiej jak mogła, Regin jest wzorem cnót męskich, a do tego kocha Sigrun nad życie.
Po ślubie i przeprowadzce do domu męża mogła ta młoda dziewczyna nie odnaleźć się w nowej roli gospodyni? Mogła. Ale nie, zjednuje sobie serca domowników od pierwszego kopa, służba ją uwielbia, a drużyna męża wręcz czci.
W sypialni mąż dopieszcza ją tak, że każda babka by tak chciała, a do tego przy każdej okazji obsypuje ją klejnotami.
Słowem, życie jak w Madrycie, bez ziarenek grochu ani niczego takiego. Chyba autorka wyczuła, że przesadziła z tą sielanką, bo dorzuciła Sigrun dwa zmartwienia: częste wyjazdy męża na różnego rodzaju wyprawy oraz bezskuteczne starania o dziecko. Zresztą, to drugie zaraz się zmieniło, szczęśliwa para doczekała się potomstwa, zdrowego chłopczyka i ślicznej dziewczynki. Co do wypraw, mąż nie zmienił przyzwyczajeń, zresztą, żądać od Wikinga, żeby siedział w domu na tyłku, to jakby tygrysowi zęby i pazury powyrywać.
No i tak im się życie toczy, szczęśliwie, mniej szczęśliwie, ale zawsze do przodu.

Tam w tle jet zarysowana historia Skandynawii, królowie, walki i przepychanki tronowe, ale jakoś mnie to nudziło. Brak mi było tam Cornwellowskiego pazura, krwi, potu i flaków. Cherezińska pisze zajmująco, ale kobieco, mięciutko i emocjonalnie (błysk skojarzenia z M.Z. Bradley), dobrze jej wychodzi pisanie o codziennym babskim życiu, a już najlepiej o łóżkowych igraszkach. I wcale nie żartuję, śliczne te opisy, sama poezja, namiętność i erotyka, no no, podziwiam.

Ale pachniało mi to wszystko "Krystyną córką Lavransa" ( i jeszcze "Karin, córką Monsa", tu córka i tu córka, ciekawe czemu jedna z przecinkiem, a druga bez) za bardzo, żeby książka ujęła mnie nowatorskim pomysłem. Oceniam wysoko, ale nie jestem na razie zdecydowana na kupno następnych części.

"Saga Sigrun. Północna droga" Elżbieta Cherezińska, Zysk i S-ka, Poznań 2009.