„Rzeczy Na P” – najbardziej kontrowersyjna powieść tego roku, która jest darmowa

Zanim mnie ktoś zruga za koszmarek w tytule notki, spiesznie wyjaśniam, że takie zdanie widniało w informacji prasowej otrzymanej od autora, Mateusza Górnickiego.

Ot, taki sobie niezobowiązujący mail, poinformował mnie mianowicie autor, że napisał książkę, oraz że książkę można sobie ściągnąć za darmo w formacie Word i Pdf (na marginesie, Word to program, nie format) (na drugim marginesie, w czasach galopującej popularności e-czytników te formaty to trochę przymaławo), a jeśli się spodoba, to można autorowi przelać gratyfikację pieniężną na konto. Jednym zgrabnym ruchem autor odciął całą sieć pośredników od korytka. Pomysłowe, nie powiem. Do tego przetrze drogę innym debiutantom w pozyskiwaniu wynagrodzenia za swoją twórczość.

Informację prasową przeczytałam uważnie.

„Rzeczy Na P” to opowieść o bohaterze na miarę naszych czasów. Mieszka w Warszawie, ale jest przyjezdny. Odnosi sukcesy, ale jest sfrustrowany. Nie szuka miłości, bo w nią nie wierzy, ale znajduje dużo seksu.

Narratorem „Rzeczy Na P” jest bezimienny bohater.  Prowadzi swój wewnętrzny dialog faceta przed trzydziestką.  Rzeczywistość widziana jest przez pryzmat  jego ocen i doświadczeń. Jest to świat w którym kobiety wypierają mężczyzn z coraz to nowych dziedzin życia i nikt nie wie jak się w tym odnaleźć. Stres jest zabójczy, ale są jeszcze sposoby żeby spuścić ciśnienie. 

Zajrzałam do powieści. Nie, nie przeczytałam od deski do deski, po prostu zajrzałam, szukając sposobów na spuszczenie ciśnienia. No cóż, znalazłam prawie od razu:

Poranną masturbację odkryłem dopiero na studiach. W liceum za późno wstawałem, żeby się z tym wyrobić. Ale potem w zależności od nastroju jeszcze zanim otworzyłem oczy łapałem się za wacka. Wstawałem po tym od razu w wyśmienitym humorze. Mogło nawet lać za oknem, ale ja tryskałem entuzjazmem. Teraz, gdy wiem, że będę miał stresujący dzień w pracy, lubię się zawczasu rozładować. Adrenalina aż tak bardzo wtedy nie buzuje i mniej mam ochotę wszystkich zabić.

Hmm. No ok, być może ma facet trochę racji, nie mnie to oceniać, mężczyzną nie jestem. Przeglądam dalej. Agencja reklamowa, praca na akord, układy układziki, prasa, dziewczynki, romanse (e tam romanse, czyste chędożenie) tu i tam, moda i uroda oraz kto ile ma kasy. Wszystko podszyte jadem i żółcią wylewającą się na wszystkich i na wszystko.

Ot, gada sobie korpo-szczurek co mu w duszy siedzi, a siedzi raczej mało, aż żal biedaka. Mogę się jednakowoż mylić, bo dotarłam tylko do siódmej strony, a wszystkich jest pięćdziesiąt trzy. Jeśli tam dalej się gdzieś  objawią gejzery talentu nie okraszone wulgaryzmami i żądzami, to proszę mi wybaczyć, ale jakoś nie chce mi się sprawdzać. Wrażenie podobne jak przy "Zwale" Shuty, kiedy to książkę odłożyłam, po czym porządnie wytarłam ręce w spodnie, żeby nic mi się nie przykleiło.

Autorowi życzę samych sukcesów, niekoniecznie jednak w dziedzinie literatury.