"Distortion" Cezary Zbierzchowski

Pochłonęłam powieść błyskawicznie, a potem podsunęłam mężowi, który także przeczytał bardzo szybko. Zapytany o zdanie na temat książki stanowczo odmówił komentarza. Ciekawe.

"Distortion" to początkowo opowieść zupełnie nie fantastyczna. Zagłębiałam się w książkę i coraz częściej myślałam "co ja czytam?". Nie pamiętałam świata Rammy, niech mi autor wybaczy, świat, który odmalował mi się przed oczami, był wojną na Bliskim Wschodzie widzianą z perspektywy żołnierze korpusu, ekhem, pokojowego. Mocno żołnierski świat, pełen rozkazów, misji, strzałów i śmierci.


Potem pojawiają się elementy, na które tak bardzo czekałam: niezwykłe, fantastyczne, trudne do wytłumaczenia. Główny bohater, Markus Trent, kapral borykający się z problemami wewnętrznymi, zaczyna doświadczać dziwnych zjawisk, a następnie zaczyna słyszeć w głowie głos. Nie swój, kogoś, kto wymusza na nim ściśle określone postępowanie. Nie myślcie sobie, że to schizofrenik, to głos... a, do licha, nie napiszę, spoiler byłby, a ten akurat moment jest bardzo interesujący czytelniczo.

Tu zaczyna się robić poważnie, a nawet bardzo. Wkraczamy w świat relatywizacji dobra i zła, posłuszeństwa wobec rozkazów, usprawiedliwiania ludobójstwa. Tak zręcznie to autor napisał, że prawie dałam się złapać na lep powinności, wyboru mniejszego zła i tym podobne. Z trudem otrząsnęłam się z tego czaru.

Przyznaję, książka jest naprawdę dobra i dobrze napisana, tyle że kompletnie jej nie kupuję. Problem w niej przedstawiony jest tak makabryczny i wynaturzony, że kompletnie nie mieści mi się w głowie. Albo mieści, ale wypieram.

W komentarzu pod fotką "Distortion" jeden z moich kolegów był ciekaw, czy książka mi się spodoba.
Oświadczam, że to nie jest powieść do podobania się. Ta powieść jest po to, żeby bolało - w moim przypadku spełniła tę rolę aż za dobrze. Albowiem zabolało.

Dziękuję, Powergraph.

"Distortion" Cezary Zbierzchowski, Powergraph, Warszawa, 2019.