poniedziałek, 31 października 2011

"Zimowy monarcha" Bernard Cornwell - legenda jeszcze inna


Eruana pożyczyła mi trylogię arturiańską, na którą ostrzyłam sobie zęby i pazury od dawna, a co najmniej od czasu przeczytania "Mgieł Avalonu".

Skończyłam tom pierwszy, odłożyłam na półkę i zadumałam się głęboko. Do licha, ten Artur to naprawdę ciekawy gość! Wiadomo o nim naprawdę mało, właściwie nie wiadomo do końca, czy naprawdę istniał, ale z drugiej strony stał się jakby ikoną, obrazem, który każdy maluje po swojemu. Legendy o nim, Ginewrze, Lancelocie i całej reszcie opowiada się na setki różnych sposobów, w książkach i filmach.

Bernard Cornwell opowiedział ją na sto pierwszy sposób. Swój. Opowiedział o tym, jak Uther Pendragon stracił syna w bitwie, na szczęście zaraz zyskał wnuczka, dzięki czemu dynastia mogła przetrwać. Mały Mordred został królem, zanim zaczął chodzić, a Artur i jeszcze dwóch możnych panów zostało jego oficjalnymi opiekunami. Dalej następuje skrupulatny opis losów Artura, jego narzeczonej, żony, Merlina, Nimue, Morgany i całej masy innych osób aktywnie zaangażowanych w losy Brytanii.
Władcy ziem Brytanii (a jest ich cała masa), szarpią się wzajemnie bez pardonu; z boku, wykorzystując sytuację, doskakują Saksonowie, chcąc urwać dla siebie jak najwięcej; wojny prowadzi się krwawe, a sojusze kupowane są złotem.

A wszystko to opisuje Derfel, niegdyś wojownik i brytyjski lord, Sakson z pochodzenia, obecnie skromny i ubogi mnich.

Dziwiłam się głęboko podczas czytania, nieustannie porównując w myśli postacie znane mi z "Mgieł Avalonu" z tymi, co właśnie się przewijały przed oczami. A Eruana ostrzegała, żeby nie czytać jednego po drugim, bo się zleje. Odczekałam porządnie i nic mi się nie zlewało, ale uczucie zdumienia wciąż mi towarzyszyło.
Morgana prawie nieważna, Ginewra ruda i bystra, Lancelot bufon, Merlin wiecznie nieobecny... I to nieszczęsne drzewko cierniowe, rzekomo wyrosłe z laski Józefa z Arymatei, wciąż usychające i wciąż uparcie, od nowa sadzone przez mnichów.

Na żadne podsumowanie się nie pokuszę, wszak dopiero jeden tom przede mną, ale wiem jedno. Doskonale widać, że tę  książkę pisał facet. Krew się leje, ludzie się pocą:
"Jego twarz emanowała życzliwością. Takie było moje pierwsze wrażenie. Nie, to tylko Igraine oczekuje, że tak napiszę. W istocie zobaczyłem najpierw, że jest spocony. Pot spływał mu strugami spod kolczugi w ten upalny dzień, ale spojrzenie miał naprawdę życzliwe" [1]
 konie są celowo okaleczane:
"Siedział na swojej klaczy Llamrei, czarnym koniu z kosmatymi pęcinami i płaskimi podkowami, przytwierdzonymi do kopyt za pomocą skórzanych rzemieni. Wszyscy ludzie Artura dosiadali równie wspaniałych koni, które miały rozcięte nozdrza, aby łatwiej im było oddychać" [2]
a magii w tej historii jest tyle, co w każdym z nas (jak się w coś wierzy, to to coś istnieje).

Na teraz - to ja jednak wolę pióro kobiety, bezapelacyjnie. Na teraz, bo jak już pisałam, jeszcze dwa tomy przede mną.

Zimowy monarcha [Bernard Cornwell]  - KLIKAJ I CZYTAJ ONLINE

---
[1] "Zimowy monarcha" Bernard Cornwell, tłum. Jerzy Żebrowski, Instytut Wydawniczy Erica, 2010, s. 139.
[2] Tamże, s. 137.

10 komentarzy:

  1. Uwielbiam Trylogię Arturiańską. :) Ale książkę Mgły Avalonu (czy jakoś tak) muszę przeczytać :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Kompletna "Trylogia" Cornwella już od kilku miesięcy czeka na przeczytanie, a ponieważ jest moja własna to pewnie jeszcze poczeka:(

    OdpowiedzUsuń
  3. Taj trylogii jeszcze nie czytałam - podobnie jak u anek7 jest własna, więc pewnie jeszcze poczeka - ale widzę po wrażeniach, że styl narracji podobnych do tego z cyklu Wojny Wikingów.
    Czekam zatem na podsumowanie po lekturze całości :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Za mną już dwa z trzech, ale mam podobne odczucia. Zdecydowanie wolę obraz z "Mgieł Avalonu". Choć może też ze względu na rodzaj opowiadającego. Tu wojownik-mężczyzna, tam jednak kobieta-czarodziejka. I tę różnicę w narracjach się czuje :).

    OdpowiedzUsuń
  5. No proszę, a ja tej różnicy (kobiecy, męski punkt widzenia) nie odczułam. To po prostu dwie różne książki i nie mogłabym powiedzieć, którą wolę... Ciekawa jestem Twoich wniosków z kolejnych części:-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Z "Mgłami Avalonu" odczekałam już na tyle długo, że chętnie sięgnęłaby po Cornwella. No niech mi on tylko w ręce wpadnie :)

    OdpowiedzUsuń
  7. "sięgnęłabym", przepraszam za literówki, klawisz "m" nie działa mi tak jak trzeba :(

    OdpowiedzUsuń
  8. Cassiel - zachęcam, bo i jedną i drugą znakomicie się czyta.
    Anek7 - wiem coś o tym, własne książki zawsze idą na koniec kolejki, hehe.
    viv - a ja polubiłam autora i po jego inne książki też sięgnę, a co :)
    Interui - a, to bardzo ciekawe, za mną już trzy z trzech, różnica w narracjach jest wyraźna, ale co do stopniowania, powstrzymam się jeszcze.
    Eruano - :)
    grendella - no widzisz, ja też tak czekałam na sposobność i nadarzyła się :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Mnie tam Cornwell usypiał, choć nie powiem, miał też niezłe kawałki :P

    OdpowiedzUsuń