"Każde martwe marzenie" Robert M. Wegner

"Każde martwe marzenie" Roberta M. Wegnera to kolejna część cyklu o Meekhanie. To książka, na którą bardzo czekałam, nerwowo przytupując nóżką, bo przecież w poprzedniej, "Niebo ze stali" nic się nie wyjaśniło, a bohaterowie tacy w rozsypce i co dalej, nie wiadomo.

Właściwie dalej nie wiadomo, co dalej. Jesteśmy o oczko dalej na skali osi czasu, jaki biegnie w imperium. Przed lekturą pieczołowicie ściągnęłam sobie ze strony wydawcy streszczenie wydarzeń z poprzednich tomów. Przeczytałam. Poczułam się dziwnie. Suche jak patyk, beznamiętne i bezosobowe wyliczanie, kto się  gdzie przemieścił, kto z kim się bije, jaki bóg się pojawia i po co. Także kto ginie i kto zachodzi w ciążę (to pierwsze zdarza się zdecydowanie częściej, co za czasy). Mogłam sobie darować, choć oczywiście doceniam ten nowatorski gest wydawcy w stronę czytelników. Okazało się, że do książki przyciąga mnie magia, jaką słowami kreuje autor, nie skomplikowana fabuła.



Na szczęście lektura "Każdego martwego marzenia" wprowadziła mnie szybko na powrót w świat Imperium Meekhańskiego. Brutalny to świat i krwawy. Wstrząsany przez dziwne poczynania bogów, szarpany wojenkami ziemskich mróweczek. Gdy się patrzy z góry na cały ten świat, to te zatargi są takie nieważne, ulotne i kruche. Pewnie dlatego autor tego nie robi (nie patrzy z góry), za to z upodobaniem przedstawia mi losy poszczególnych bohaterów, każdego traktując z uwagą.

Z nich wszystkich najbliższa jest mi Deana, która przez niespodziewany kontakt z Bogiem Ognia staje się władczynią Białego Królestwa i radzi sobie z tym całkiem dobrze, do momentu, gdy przyjdzie jej stanąć do walki z armią niewolników. Deana jest bowiem osobą o silnie rozwiniętym poczuciu sprawiedliwości i walka z niewolnikami, którzy mają dość niewoli, jakoś średnio wydaje jej się sprawiedliwa (ja miałabym z tym problem).

Altsin, facet który jest trochę facetem, a trochę bogiem miota się po świecie i szuka innych bogów, przy okazji znajdując Czerwone Szóstki gdzieś na zimnych wodach i lodach, uwięzionych na pokładzie statku giganta.
Mała dziewczynka Kayla, co do której miałam ogromne pretensje do autora za  los, który ją spotkał,  jest postacią wyrazistą i niezłomną. Fajna mała.

Inne postaci są równie interesujące. Cesarz, na którego widok którego poddani sikają w majtki, Szczury i Ogary, ogarnięte obsesją gromadzenia informacji, Laskolnyk, który skacze po mapie jak pchła, ginące z głodu plemię...
Hop tu, hop tam, zawirowania mocy rosną, tylko patrzeć aż się wyklują się nowi bogowie, a wtedy będziemy mieli Iliadę na dużą skalę.

Wyżej przeleciałam się po postaciach, ale zapewniam, że tło, wydarzenia,  motywy, pobudki (osobiste, ekonomiczne czy inne), wszystko, co składa się na świat Meekhanu - jest doskonale wyważone i dopracowane. Wegner to mistrz opowieści. Meekhan jest cholernie interesujący i bardzo chcę już kolejnych części. Dużo. Może być więcej niż siedem.


Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik, a także w ramach Zewu Zajdla, gdyż "Każde martwe marzenie" zostało nominowane do nagrody Zajdla.

 "Każde martwe marzenie" Robert M. Wegner, Powergraph, Warszawa, 2018.