"Żona piekarza" Marcel Pagnol

To nie jest powieść, to sztuka, jak te szekspirowskie. Prozą jest napisany wstęp, czyli "jak do tego doszło, że powstało to dzieło". Zabrzmiało ironicznie, co? A nie powinno, bo dostajemy, oprócz sztuki właściwej, jeszcze jedną opowieść. Też o piekarzu i jego żonie, niby to samo, a jednak całkiem inaczej.

Historia piekarza, który ze zgryzoty po zniknięciu żony odmawia pieczenia chleba, dopóki żona się nie znajdzie - w szukaniu uczestniczy więc cała wioska, przerażona wizją głodu - nie jest skomplikowana. Ale sporo zawiera. Czytamy o miłości, o zdradzie, o przebaczaniu, o wstydzie, grzechu... Hm, jak tak czytam to, co napisałam, to same poważne, ciężkie gatunkowo słowa! A przecież sama sztuka taka nie jest. Jest lekka, dowcipna, w niektórych miejscach łobuzersko uśmiechnięta. Pod płaszczykiem niefrasobliwości przemyca właśnie te poważne sprawy.

Ocena: 4/6.