%20Komikslandia.pl.png)
To historia z przyszłości. Ziemia zniszczona, opuszczona przez ludzi wystrzelonych gdzieś w inne miejsce w kosmosie, żeby odpoczęła i się zregenerowała. Wciąż jednak pozostaje kolebką ludzkości i są tacy, który do niej tęsknią, choć nigdy jej nie widzieli.
%20Komiks%20Allegro.png)
Akcja dzieje się na dalekiej północy Norwegii, w małej rybackiej wiosce, gdzie trafia Noah, inżynier geolog, znający te strony z młodości. Dzieje się także na platformie wiertniczej, gdzie dochodzi do katastrofy. Ten wybuch to tylko preludium do wydarzeń mających ogromne konsekwencje: pęknięcie skorupy ziemskiej, zniszczenie lodowca, słowem, apokalipsa.
Całość przeplatana wspominkami z gry RPG jest dla mnie mało interesująca. No cóż, trudno, nie zawsze jest fajnie.
"Climax. Punkt kulminacyjny" Thomas B. Reverdy , przekład Maria Schneider, Wydawnictwo Nowe, Poznań, 2023.
Powieść zaczyna się mocnym uderzeniem - oto porucznik Guerrero wspina się na wzgórze w strugach deszczu, by na szczycie, na jednym z trzech krzyży, dostrzec swojego współpracownika, a właściwie partnera. Tu się zatrzymam na chwilę, bo bardzo mocno sobie to wyobraziłam. Będąc na południu Francji miałam taką kalwarię na wyciągnięcie ręki na klasztornym dziedzińcu, a z Francji do Hiszpanii, gdzie dzieje się akcja, daleko nie jest, może to wyglądać podobnie.
Sam, lekarz i wdowiec, poznaje Juliette i zakochuje się w niej (z wzajemnością). Tyle że nie mogą być ze sobą, bo Juliette, niespełniona aktorka, wraca z Nowego Jorku do Paryża, wiza i perspektywy jej się właśnie skończyły. Kobieta wsiada do samolotu, a ten spektakularnie rozpada się w powietrzu na kawałki. To nie koniec historii, to dopiero początek, do Sama zgłasza się wysłannik Drugiej Strony, powikłania się mnożą, mnogość zawijasów fabularnych mnie ukontentowała. Niestety autor przesłodził zakończenie, chcąc za wszelką cenę przekonać czytelników, że szczęśliwych happy endów nigdy za wiele.
Tom drugi to dwie opowieści prowadzone równolegle: o tym, jak Wioletta radzi sobie w szkole baletowej oraz o tym, jak Emmie idzie na nowej drodze życia. Wiola przeżywa pierwsze kryzysy i załamania, chce odejść ze szkoły, choć wiele osób (rodzice, pedagog, starsi uczniowie) odradza jej pochopne działania. Znajdują się jednak tacy (a raczej takie), którym odejście Wioletty byłoby na rękę, zwłaszcza że dziewczynka została zakwalifikowana do jednej z głównych ról w pokazie "Dziadka do orzechów". Z kolei Emma próbuje odnaleźć się wśród koleżanek i kolegów w nowej szkole oraz próbuje odnaleźć własny styl tańca, by móc występować w grupie hip-hopowej.
Komiks jest zapchany polityką i dyplomacją po czubek nosa. Od środka (oczami nowo przyjętego dyplomaty, a raczej speca od pisania przemówień i informacji), od kuchni, nie to, co widzimy w tv czy czytamy na stronach portali informacyjnych
Czacha dymi.
To jest jakieś szaleństwo, bzdurne pomysły, przepisywanie przemówień w nieskończoność, podkładanie sobie nóg, kopanie dołków, delegacje, owacje, minister wizjoner, w tle szara eminencja gasząca pożary, brak życia rodzinnego. Koszmar jakiś, obłęd, nierozwiązywalny supeł.
Komiks przeczytałam, jest świetny, ale nie chcę do niego wracać, wystawiłam na sprzedaż.
"Kroniki dyplomatyczne", scenariusz Abel Lanzac, rysunki Christophe Blain, tłumaczenie Krzysztof Umiński, Timof i cisi wspólnicy, Warszawa 2015.
Przeczytałam i okazało się, że to nie jest o balecie, a o czymś zupełnie innym. Wioletta i Emma to siostry, pierwsza ma lat jedenaście, druga druga jest nieco starsza, obie trenują taniec klasyczny, w czym mocno wspiera je matka. Obie też przystępują do egzaminu do szkoły tańca Opery Paryskiej. Nie zaspoileruję, gdy zdradzę, że jedna z nich przechodzi ostre sito rywalizacji, a druga nie, bowiem właśnie na tym odrzuceniu, porażce jednej z sióstr zbudowana jest narracja tego komiksu.
Edmund, pan Borsuk, domator, wdowiec z trójką małych borsuczątek, żyje sobie spokojnie w norce w środki lasu. Ogarnia malutką Malinkę i rozbrykanych Borka i Szperaczka. I nagle do jego norki, szukając schronienia, zagląda pani Lisica z córeczką Różą. Ich mieszkanie odkryli myśliwi i obie musiały uciekać w popłochu. Pan Borsuk przyjmuje ich pod swój dach i odtąd dzieci będą musiały jakoś zgodnie współegzystować. Nie jest łatwo, bo:
Eric Blair urodził się w Bengalu w Indiach, do Anglii przyjechał, gdy miał cztery lata. Uczył się w szkole z internatem, uczęszczał także do Eton College. Służył w Królewskiej Policji Imperialnej. Wywędrował do Paryża, gdzie zaczął pisać i publikować swoje pierwsze artykuły, a następnie udał się do Hiszpanii, by wziąć udział w wojnie domowej. Po powrocie zajął się literaturą, wszyscy znamy (albo poznamy) jego "Folwark zwierzęcy" czy "Rok 1984".
Z prawdziwą przyjemnością wróciłam do przygód przyjaciółek: Julii, Lusi i Alii. Ich pasja do tańca nie zmalała i wciąż uczęszczają po lekcjach do "Studia Tańca", ucząc się baletu u pani Anny, tańca nowoczesnego u Mary oraz afrykańskich rytmów u Fatou i Sama. W ramach zajęć wystawiają balet "Królowa Śniegu", w którym główną rolę odgrywa nie baletnica, ale suknia, przygotowana przez krawcową Natalię. Przepiękna i zjawiskowa, ale wisi nad nią jakieś fatum, wciąż się gubi i odnajduje i tak na okrągło.
Ponieważ mną trzepie, proszę ewentualnych przyszłych czytelników tej książki, by nie czytali tego wpisu dalej, bo zamierzam dokładnie zdradzić treść książki. Dokładniusieńko jak autor blurba.
"Kasia i jej kot" to dalsza część opowieści o Kasi, która musi umościć się jakoś w nowej rzeczywistości. Jej tata odnalazł miłość swojego życia: Samantę, rudowłosą piękność i dwie rodziny (Samanta ma syna) zamieszkały razem. Jak się okazało, przywyknięcie do tego, że kot w tym nowym domu odgrywa niepowszednią rolę, zajęło Samancie i Wojtkowi trochę czasu. Nie obyło się bez paru spięć, wszystkie jednak zostały pomyślnie załagodzone.
Co dzieje się w "Bogini bez oblicza"? Sporo. Wisienka ma urodziny i z tej okazji mama zabiera ją na wycieczkę nad morze. Ponieważ to nie sezon na kąpiele (wiosna), mają przewidzianą inną rozrywkę, mianowicie udają się do "Dworu Stu Tajemnic". Wielkie domostwo z mnóstwem zakamarków, wskazówek, podpowiedzi i szyfrów oferuje dobrą zabawę przy rozwiązywaniu zagadek. Rychło jednak obie, mama i córka, orientują się, że zagadka im przeznaczona kieruje je w jakieś dziwne rejony.
Ta para jest urocza. On niezgrabny jak młody źrebak z za długimi nogami, ale za to odwagi mu nie brakuje. Ona jest fantastyczną młodą kobietą, imającą się w życiu różnych zajęć. Energiczna, pełna zapału, sprytna i roztropna.
