%20Komiks%20Allegro.png)
Dziś prezentuję "Nowy wspaniały świat" Huxley'a, jedną z pierwszych antyutopijnych powieści sf, w opracowaniu graficznym Freda Fordhama (to on przygotował też "Zabić drozda").
Księga druga podejmuje wątek w momencie ataku na siedzibę Atrydów na planecie Arrakis, przeprowadzonym przez siły zbrojne Harkonnenów z towarzyszeniem oddziałów specjalnych imperatora, czyli słynnych niepokonanych w boju Sardaukarów.
Tom drugi to dwie opowieści prowadzone równolegle: o tym, jak Wioletta radzi sobie w szkole baletowej oraz o tym, jak Emmie idzie na nowej drodze życia. Wiola przeżywa pierwsze kryzysy i załamania, chce odejść ze szkoły, choć wiele osób (rodzice, pedagog, starsi uczniowie) odradza jej pochopne działania. Znajdują się jednak tacy (a raczej takie), którym odejście Wioletty byłoby na rękę, zwłaszcza że dziewczynka została zakwalifikowana do jednej z głównych ról w pokazie "Dziadka do orzechów". Z kolei Emma próbuje odnaleźć się wśród koleżanek i kolegów w nowej szkole oraz próbuje odnaleźć własny styl tańca, by móc występować w grupie hip-hopowej.
Komiks jest zapchany polityką i dyplomacją po czubek nosa. Od środka (oczami nowo przyjętego dyplomaty, a raczej speca od pisania przemówień i informacji), od kuchni, nie to, co widzimy w tv czy czytamy na stronach portali informacyjnych
Czacha dymi.
To jest jakieś szaleństwo, bzdurne pomysły, przepisywanie przemówień w nieskończoność, podkładanie sobie nóg, kopanie dołków, delegacje, owacje, minister wizjoner, w tle szara eminencja gasząca pożary, brak życia rodzinnego. Koszmar jakiś, obłęd, nierozwiązywalny supeł.
Komiks przeczytałam, jest świetny, ale nie chcę do niego wracać, wystawiłam na sprzedaż.
"Kroniki dyplomatyczne", scenariusz Abel Lanzac, rysunki Christophe Blain, tłumaczenie Krzysztof Umiński, Timof i cisi wspólnicy, Warszawa 2015.
Cóż to za komiks w ogóle? Otóż, autor komiksu postanowił narysować powieść graficzną na podstawie "Podróży siódmej" i napisał w tej sprawie do Stanisława Lema. Trochę mnie ta informacja zaskoczyła, Lem zmarł w 2006, toteż jakby nie liczyć, trochę mu zeszło z rysowaniem. Ale co tam, efekt jest wart czekania!
To lato było jednak jakieś inne.
To powyżej to w zasadzie rozbudowana notka z czwartej strony okładki, wstęp do wydarzeń. Co dzieje się w samym komiksie? Otóż podróż kosmiczna się dzieje. Jeśli chodzi o dynamikę wydarzeń, to jest szaleńcza, porównywalna z "Solaris" Tarkowskiego czy z filmem "Moon" Duncana Jonesa. Podróż jakby pod okiem Pirxa (ale bez muchy). Długo, monotonnie, egzystencjalnie - i właściwie nic nie wiemy, bo wszystko siedzi w głowie pisarza, a on pary z gęby nie puszcza. Dobrze, że jest Hal (nie Hal, ale SI sterująca statkiem to dla mnie na zawsze Hal), który próbuje zagadywać pisarza, pytać o plany, a w przypadku niespodziewanych komplikacji żądać podjęcia decyzji.
Eric Blair urodził się w Bengalu w Indiach, do Anglii przyjechał, gdy miał cztery lata. Uczył się w szkole z internatem, uczęszczał także do Eton College. Służył w Królewskiej Policji Imperialnej. Wywędrował do Paryża, gdzie zaczął pisać i publikować swoje pierwsze artykuły, a następnie udał się do Hiszpanii, by wziąć udział w wojnie domowej. Po powrocie zajął się literaturą, wszyscy znamy (albo poznamy) jego "Folwark zwierzęcy" czy "Rok 1984".
Zachwycona jestem, przyznam się od razu, bo to udana adaptacja, a ja miałam szansę znów wejść w świat Diuny i go sobie przypomnieć. Od początku. O mamuniu, jakie to było dobre! Zaczynamy od jakże udanej pierwszej strony przedstawiającej kontrast pomiędzy planetą Arrakis, na którą ma się przenieść książę Atryda z rodziną, z planetą Kaladan, którą ma opuścić. Piach i palące słońce kontra morze i rozgwieżdżone niebo. Wow.
Wszystko się zgadzało, było duszno i niepokojąco, co nie zmienia faktu, że od "Trasy promocyjnej" nie mogłam się oderwać.
"Opowieść podręcznej" ukazała się w Kanadzie w 1985 roku, dziś, głównie za sprawą nakręconego w 2017 serialu obecnego na Netflixie, jest znana i popularna. Teraz książkę przeniesiono na kolejne medium, tym razem komiksowe. Podjęła się tego kanadyjska artystka Renee Nault (nie dotarłam do takiej informacji, ale miło mi wyobrażać sobie, że obie panie kontaktowały się przy tym projekcie, aby powstało coś naprawdę dobrego).
Poznajmy Jona Smitha, mieszkającego w totalitarnym państwie, w którym rządzi strach, terror, upodlenie, w którym na każdego mieszkańca miasta patrzy ze ściany Wielki Brat, w którym najmniejsze wykroczenie (nawet nie przestępstwo, tylko złamanie obowiązujących reguł) karane jest torturami i śmiercią.
Ta para jest urocza. On niezgrabny jak młody źrebak z za długimi nogami, ale za to odwagi mu nie brakuje. Ona jest fantastyczną młodą kobietą, imającą się w życiu różnych zajęć. Energiczna, pełna zapału, sprytna i roztropna.
"Moje "Czarne nenufary" uchodziły za powieść nieprzekładalną na obraz... Subtelny scenariusz Freda Duvala i delikatny rysunek Didiera Cassegraina świadczą, że jest inaczej. Za sprawą tego komiksu marzenie staje się rzeczywistością".
Jednak realizacja tego projektu nieco się komplikuje. Tak naprawdę w ogóle to nie działa. Kurczaki uważają lisa za swoją mamę, choć on usiłuje wzbudzać w nich strach, potem uważają siebie za małe złe liski (to logiczne, skoro ich mama jest wielkim złym lisem), potem lis kryje się z kurczakami przed wilkiem, bo nie potrafi znieść, że kurczątka będą schrupane, a potem...
