"Niebieska Kapturka" Sztybor, Nowacki

Zrobiłam eksperyment i zaczęłam czytać "Niebieską kapturkę" synowi (7l.). Skończyłam na trzeciej stronie, he he. Po pierwszej stronie dostałam komunikat "A jak to będzie po polsku?", a po trzeciej "Nie, nie czytaj mi tego". Nawet jak obiecałam, że wszystko będę tłumaczyć na bieżąco, Krzyś odmówił słuchania.

Wniosek: to nie jest lektura dla mojego dziecka. Ja jednak się ubawiłam, bo to całkiem udana zabawa w ciuciubabkę z klasyką literatury dziecięcej. Zabawa słowem, obrazem, żarty sytuacyjne, całość mocno, mocno współczesna.



Sztybor pisze:

"Czas na dzielni płynął na czilu. Jednym słowem: kolejny dzionek bez przypału". [s.2]

A Nowacki rysuje:

Wszystko jest jak należy: dziewczynka, jej mama, babcia, wilk i leśniczy. Tylko historia nieco inna, bo nie ma żadnego pożerania, strzelania ani rozcinania brzuchów. Choćby Kapturka, właśnie ona, a nie Kapturek, bo to przecież dziewczynka, nie chłopak. I Niebieska, nieco odwrotnie i przewrotnie.

Tu dygresja: w IKEI dostępne są pluszowe zabawki, figurki wilka, któremu można wepchnąć do paszczy babcię (albo Czerwonego Kapturka, już dokładnie nie pamiętam), a potem ją wyjąć przez brzuch. Brzuch ma bowiem stosowne rozcięcie, zamaskowane sprytnie rzepem. Nie jestem zwolenniczką trzymania dzieci pod szklanym kloszem i sztucznego wygładzania bajeczki, ale dosłowność tej pluszowej zabawki zwala z nóg.

Tu nie ma takiej durnej dosłowności, tylko zabawa. Piękna pacyfa! Dobrze to napisałam w ogóle? Bo nie znam slangu. No i nie do końca wiem, czyj to slang. Młodzieżowy? Hiphopowy? Stanowczo za mały mam kontakt  z młodzieżą... ;)
Na szczęście na końcu książki jest słowniczek, objaśniający wszystkie problematyczne słowa.

Polecam, bo całość jest zwyczajnie zabawna, bez natrętnego moralizowania.

"Niebieska Kapturka" Bartosz Sztybor, ilustracje Piotr Nowacki, kolory i projekt graficzny Łukasz Mazur, Tashka, Warszawa 2016.