"Czarny manuskrypt" Krzysztof Bochus

"Czarny manuskrypt" Krzysztofa Bochusa sprawia wrażenie, jakby bardzo chciał wymościć sobie wygodne gniazdko wśród kryminałów retro. Lublin i Kraków zajęty, Wrocław oblężony od dawna przez Mocka, po Wielkopolsce krąży Jan Morawski, a Poznań zajął komisarz Kaczmarek. Nie kojarzę takiego kryminału w Warszawie, ale czyż stolica nie jest zbyt oczywista? Bochus wybrał więc Kwidzyn. Miasto niezbyt duże, ale za to z ciekawą historią (którą autor w pełni wykorzystał) oraz wspaniałym malborskim zamkiem w pobliżu (też wykorzystanym).

Głównym bohaterem "Czarnego manuskryptu" jest Christian Abell, radca kryminalny. Przeniesiony do Kwidzyna z Gdańska (po grubej aferze, którą na szczęście poznajemy podczas lektury, a nie zostajemy tak zawieszeni w niepewności) i przydzielony do rozwiązania zagadki krwawego morderstwa.


Kto zginął? Ksiądz z kwidzyńskiej parafii, Gerhard Platzek. Jego okrutnie zmasakrowane zwłoki znaleziono rozciągnięte na kościelnym dzwonie. Gdy po niedługim czasie ginie jeszcze jeden ksiądz z tej samej parafii, w mieście zaczyna być gęsto od domysłów. Abell naciskany z góry przez szefa, antypatycznego komisarza von Bocka, ma te domysły rozwiać i szybko ująć przestępcę.

To powyżej to szkic, zarys fabuły. W książce zmieściło się zaskakująco dużo tropów i wątków: ksiądz uwodzący mężatki, ksiądz korzystający z usług prostytutek, homoseksualizm, tajne bractwa krzyżackie, niemieccy narodowcy z NSDAP -  wszystko to bogato podlane historycznym sosem.  W sosie mieszają się: zamek krzyżacki; mistrzowie zakonni, zwłaszcza Hermann von Salza; historia świętej Doroty Schwartze... Żaden z tych wątków nie jest zlekceważony, wszystkie radca bada z jednakową starannością - i w niektórych przypadkach jego starania zostają wynagrodzone.

Podczas czytania przypomniał mi się znienacka Pan Samochodzik z książek Nienackiego. Od niego też można było dowiedzieć się wiele o historii ziem polskich. W książce taką encyklopedyczną rolę odgrywają dwie osoby: redaktor miejscowej gazety, Georg Balla (dawny przyjaciel Christiana) oraz profesor Bernhard Schmiedke z zamku malborskiego. Dzięki temu w powieści zawarto sporą porcję wiedzy, zarówno tej z czasów świetności zakonu krzyżackiego, jak i czasów, gdy dzieje się śledztwo, czyli lat trzydziestych XX wieku.

Jeśli chodzi o intrygę kryminalną, byłam w pełni usatysfakcjonowana. Odpowiednio zawikłana, bez oczywistości i cudownych przypadków. Abell siły rozkłada równo: na dedukcję i zbieranie śladów w terenie. Dzięki temu mamy emocjonujące pościgi za tajemniczą sylwetką w kapturze, wędrówki po sekretnych podziemnych przejściach, zaginione manuskrypty (och, jak ja lubię te zaginione manuskrypty!) i inne podobne atrakcje.

Jak na debiut wyszło znakomicie. Fabuła świetnie poprowadzona, warsztat literacki bez zarzutu. Naprawdę polecam. Mam tylko jeden zarzut: wątek życia osobistego radcy jest tak do bólu sztampowy, że już bardziej nie może być. Na szczęście nie jest zbyt eksponowany. 
 Powieść warta uwagi i z przyjemnością zobaczyłabym kolejną książkę tego autora na rynku, byle tylko Abell nie był takim wyalienowanym ponurakiem. 

Dziękuję wydawnictwu Muza za możliwość przeczytania powieści!

"Czarny manuskrypt" Krzysztof Bochus, Muza, Warszawa 2017.