Powoli odkrywam tego autora. Najlepiej wchodzi mi przez uszy, toteż przeszukuję półki w bibliotecznym audiobookowym regale - i tak trafiłam na "Intrigo".
Zbiór pięciu opowiadań, czytanych przez Adama Baumana, prezentują się naprawdę dobrze, pod warunkiem, że jest się w połowie tekstów. Początki są trudne. Końce poniekąd przewidywalne. Za to środki są naprawdę miodne.
Pierwsze opowiadanie, "Tom" lub według innych źródeł "Intrigo", eksploatuje motyw powracającego do domu skruszonego syna marnotrawnego. Powrotu, którego nikt się nie spodziewał, nikt go nie chce ani nie potrzebuje.
"Rein" jest długim, nudnym tekstem o tłumaczu, jego zaginionej żonie i książce, którą tłumaczy. Oraz o autorze tejże książki i jego żonie. Dziwność. Tej opowieści nie ratuje żaden fajny środek, jedynie maleńki fragment o słuchaniu koncertu symfonicznego w radio jest uroczy.
"Droga Agnes!" ujęło mnie formą częściowo epistolarną. Co tam telefony komórkowe czy maile, okazuje się, że zbrodnię można zaplanować listownie. Bardzo dobry fabularny zawijas pod koniec.
"Wężowy kwiat z Samarii" to chyba najlepsze opowiadanie z całego zbioru. Być może dlatego, że odwołuje się do wspomnień głównego bohatera, jednocześnie cudownych i tragicznych, gdy znika bez śladu jego znajoma, Vera. Szkoda, że końcówka trochę przewidywalna (mówiłam na początku), ale to i tak doskonała historia.
"Wszystkie informacje w sprawie" jakoś nie pasują mi do tego zbioru. Może dlatego, że tu nie została popełniona żadna zbrodnia? Przynajmniej żadna umyślna, bo jednak ktoś ginie.
Cały zbiór słuchało się całkiem nieźle, lektor jest naprawdę dobry. Jednak będę rozglądać się za dłuższą formą, czyli powieścią, tego autora.
"Intrigo" Håkan Nesser, czyta Adam Bauman, Czarna Owca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz