"Przybysz" Shaun Tan

Proszę mi powiedzieć, jak ten facet to robi, no jak? Tan bierze pewną historię i opowiada ją tak, że oko bieleje. To nie jest jakaś oszałamiająco odkrywcza historia, pełna wiekopomnych, wstrząsająco błyskotliwych myśli. Nie nie nie.

To jest opowieść, która zdarzała się wiele razy, zdarza się wciąż i będzie się zdarzać. Bo przecież wciąż są miejsca, gdzie jest źle, gdzie toczy się wojna, gdzie egzystencja doskwiera tak bardzo, że rzuca się wszystko i jedzie szukać lepszego miejsca na świecie. Tak właśnie zrobił bohater książki Tana, przybysz, emigrant. Pakuje walizkę, śle ostatnie spojrzenie rodzinie i wyrusza w siną dal.



Tam, dokąd przybywa, życie jest... inne. Trudne. Proste. Wiem, że te słowa się wzajemnie wykluczają, ale tak właśnie jest. Na początku jest trudno, przybysz kompletnie nie zna języka, nie ma pracy, nie wie, gdzie się obrócić, w którą stronę. Inne jest jedzenie, zwierzęta, alfabet, wyposażenie mieszkania... Trudno się w w tym wszystkim odnaleźć. Potem jest prościej. Życzliwi ludzie pomogą w zdobyciu pracy, wskażą pokój, gdzie można zamieszkać, zaproszą do siebie, pokażą, jak się przyrządza lokalne przysmaki. Opowiedzą też, jakie złe wiatry ich przygnały i także zmusiły do emigracji. To uniwersalna przypowieść o emigracji i poszukiwaniu własnej drogi.

Wspaniale się kończy ta historia. Zresztą cała  opowieść jest wspaniała  i przepięknie narysowana.  Nie pada w niej ani jedno słowo, ale od emocji, uczuć, wspomnień aż buzuje. Jestem zachwycona wyobraźnią autora. Pasę oczy niezwykłością fauny i flory, architektury, alfabetu. Odlot. Daję najwyższą ocenę.

Zamiast ilustracji wstawiam filmik. Obejrzyjcie. Zachwycający.

"Przybysz" Shaun Tan, tłumaczenie Wojciech Góralczyk, Kultura Gniewu, Warszawa 2015.