"Człowiek bez psa" Håkan Nesser

 

To kryminał, którego nie  wolno czytać zimą. Oczywiście można spróbować, ale należy liczyć się z tym, że nastrój gwałtownie siądzie, pojawią się oznaki chandry i zniechęcenia do spraw całego świata. Håkan Nesser posiadł bowiem cenną umiejętność budowania słowem niesamowitego klimatu.

Zaczął od przedstawienia rodziny pochodzenia niemieckiego mieszkającej w Szwecji, rodziny Hermanssonów. Małżeństwo w wieku emerytalnym szykuje się do imprezy i czeka na gości: dzieci,  wnuki, bliższą i dalszą rodzinę. Całkiem prozaiczne, prawda? Nie u Nessera.

"Zastępy świadków" Dorothy L. Sayers

 Oto przede mną drugi tom cyklu kryminalnego angielskiej autorki kryminałów.  W pierwszym, "Trup w wannie", mogłam zapoznać się z postacią Petera Wimseya.  Tu natomiast mogłam poczytać o jego  rodzinie. Autorka sprytnie wmanewrowała  brata i siostrę lorda Petera w śmierć młodego człowieka. Ba! Tenże brat, książę Denver, jest oskarżony o spowodowanie tej śmierci!

[Notes] Lily and Lionel for Katie Leamon

Fot. producenta

Ten przepiękny, o kwiatowej okładce notes pojawił się u mnie niespodziewanie, jako wspaniały prezent. Jest imponujący. Czytajcie!

 

 Dane techniczne:

 - format A5: 148 x 210 x 22 mm

- ilość stron: 300

- gramatura papieru: 100 g/m2

- liniatura: brak, gładkie strony

- kolor papieru: kość słoniowa

- okładka: miękka, teksturowana, z nadrukiem

- notes jest szyty

- wyprodukowany w UK

"Bazyl i Licho" Marta Kisiel

 Czy anioł i diabeł mogą się zaprzyjaźnić? Są na to szanse, ale najpierw musieliby się zrozumieć. O próbach porozumienia w różnych sytuacjach jest książka "Bazyl i Licho". 

Dla kogo jest ten zbiór opowiadań? Mam wrażenie, że Marta Kisiel pisze dla młodszych dzieci niż grupa docelowa poprzednich książek o diable i aniołku (tak dedukuję, kiedyś pisała dla starszego dziecka, a teraz dla młodszego potomka, jego kolegów i koleżanek). Tak naprawdę jednak to jest dla każdego - mam  sędziwy Pesel, a przeczytałam z prawdziwą uciechą.

"Mora" Piotr Bojarski

 O  książkach Piotra Bojarskiego pisałam wielokrotnie na blogu.  Szalenie podobają mi się jego kryminały osadzone w Poznaniu z akcją dziejącą się tuż przed II wojną światową. "Mora" to właśnie taki kryminał.

Komisarz Zbigniew Kaczmarek ma do rozwiązania sprawę kilku zabójstw. Giną ludzie,  którzy, jak się okazuje, są ze sobą powiązani wspólną  przeszłością. Co gorsza, wspólna przeszłość zahacza także o osobę samego  komisarza.

"Długa noc" Wojciech Chmielarz

 Są serie książkowe, które jakoś szczególnie nam odpowiadają i nawet gdy ostatni tom wyszedł dawno temu, nie porzucamy nadziei, że z czasem coś się jeszcze pojawi. No dobra, jeśli chodzi o Niecnych Dżentelmenów,  to porzuciłam, ale to wyjątek. 

Tak jest z cyklem o  komisarzu Mortce autorstwa Wojciecha Chmielarza.  Odstęp pomiędzy tomami jest dość spory, "Cienie" wydano w 2018 roku, a "Długa noc" pojawiła się dopiero co, w 2022 roku.

"O psie, który strzegł gwiazd" Takashi Murakami

 Komiksowe opowieści, odrębne, ale układające się w jedną całość. Każda z nich  ma innego psiego bohatera. 

Raz jest to pies, który do końca nie opuszcza swojego pana i dzieli jego los, jaki by on nie był. 

"Emma i Wioletta. Kiedy mija zachwyt" tom 3, Jérôme Hamon, Lena Sayaphoum

 

Po przeczytaniu zaczęłam mieć wrażenie, że to będzie długa seria. Po sprawdzeniu okazało się, że na razie we Francji ukazało się sześć tomów, a to chyba wcale nie koniec. Skąd to wrażenie? Ano stąd, że akcja rozwija się tak niespiesznie i  niemrawo, że chyba pałeczkę przejęła rysowniczka i  to ona chce pokazać jak najwięcej. A scenariusz rzecz drugorzędna.

"Wszyscy na Zanzibarze" John Brunner

 Przeczytałam w ramach stosikowego losowania na  blogu "Przeczytałam książkę". Postanowiłam  wyczytywać po kolei książki  sf, które gromadzę (Uczta Wyobraźni, Artefakty, Powergraph) na lepsze czasy.

Z powieścią "Wszyscy na Zanzibarze" Brunnera nie szło  mi zbyt łatwo. Początkowe rozdziały dużo wymagają od czytelnika. Krótsze, dłuższe, różnią się mocno formą od tego,  co czytałam ostatnimi czasy. Przez pół książki borykałam  się z wrażeniem chaosu i kilka razy chciałam przerwać czytanie. Rzeczywistość, która pojawiała się przede mną w tych urywanych migawkach,  była zdeformowana, dziwna i obca - choć przecież Brunner opisywał rzeczywistość XXI wieku.

"Czas jest najprostszą rzeczą" Clifford D. Simak

 Kiedyś umieliśmy wysyłać ludzi  w kosmos, co prawda na żabi skok, bo na Księżyc, ale zawsze. Teraz to jakoś umarło - czuję jakiś żal i smutek za tą epoką,  bo jednak fajnie było za dzieciaka marzyć o byciu kosmonautą. W powieści Simaka "Czas jest najprostszą rzeczą" także wyczuwa się ten smutek - ludzie nie mogą podróżować w daleki kosmos, ale wymyślili coś innego. Zaczęli podróżować na inne planety samym umysłem. Mogą w ten  sposób oglądać inne światy, kontaktować się z mieszkańcami innych planet, podpatrywać pomysły i  rozwiązania technologiczne i co  się da (i jest to z korzyścią dla Ziemian) przenosić na ziemski grunt.