Kaori Nakamura jest policjantką z wydziału do spraw cyberprzestępczości. Właśnie dostała do rozwiązania sprawę samobójstwa robota-niańki. Czy to w ogóle możliwe, że robot sam się zniszczył? A może dostał takie polecenie?
Wiem, Holmes jest na tyle ikoniczną i nośną postacią, że udźwignie wiele, fajnie jest wymyślać mu nowe przygody i liczyć, że to się będzie czytać. Tylko że w tym przypadku mam poważne wątpliwości. Wampiry to taka forma literackiego życia, która pasuje do pewnego świata, a do innych nie. Do Londynu, do angielskiej policji, praworządnego Watsona, świata, w którym egzystował Sherlock Holmes, gdzie logika i dedukcja są w stanie rozwiązać każdą zagadkę - wampiry mi nie pasują. Chyba że kolorystycznie.
Sherlock mniej logiczny, a bardziej sprytny, to karykatura samego siebie. Nie, zdecydowanie ten komiks nie przypadł mi do gustu. Jedyne, co jest w nim fajne, to rysunki. Zgrabne i miodne, jeśli chodzi o kolory, mroczne i posępne jak należy.
Czujecie się zachęceni do przeczytania? Niesłusznie.
"Sherlock Holmes i wampiry Londynu. Zew krwi. Tom 1", "Sherlock Holmes i wampiry Londynu. Umarli i żywi. Tom 2" Cordurie Sylvain, tłumaczenie Maria Mosiewicz, Story House Egmont, 2023.
Przewrotny tytuł "Nie lubię książek" zwrócił moją uwagę, a po zakupie zawartość okazała się po prostu świetna!
%20-%20tantis.pl.png)
Hildur Rúnarsdóttir to islandzka policjantka, pracująca w rejonie Fiordów Zachodnich (to raczej oddalona od stolicy część Islandii). Sprawa kilku tajemniczych zgonów dostaje się właśnie jej, a w śledztwie pomaga jej obcokrajowiec Jakob, Fin, który przyjechał do Ísafjörður na praktyki w policji.
To jest kryminał, ginie młoda i piękna dziewczyna, niemalże zdekapitowana, a ekipa policyjna, czyli Monika, Marcin i Oskar szuka sprawcy. Intryga rozwija się niemrawo, bo autor uznał za stosowne najpierw uraczyć nas rozwlekłym i nudnym opisem drogi życiowej, celów i perspektyw każdego z ekipy, przeplatając opisy a to sceną bójki z alfonsem, a to fantazjami seksualnymi, a to czymś tam jeszcze, doprawdyż, wzdech. Mimo wszystko jakoś to się kulało do przodu, przymykałam oko na drętwy styl, na drobiazgowość (drodzy autorzy, nie trzeba koniecznie opisywać WSZYSTKIEGO, co robi bohater, naprawdę), no i ten głos pana Siemianowskiego - miękło mi serce i słuchałam.
