"Agla. Alef" - tom pierwszy historii o Sofji Kluk, dziewczynie z uniwersytetu, córce naukowca. Uniwersyteckie miasto to takie, gdzie na Brackiej pada deszcz, są Planty, Rynek Główny i Collegium Maius. Jednak to nie Kraków! To inny świat, z magami, czarodziejkami, goblinami. I jednocześnie z Carem, Urzędem Bezpieczeństwa (przed którym wszyscy drżą), z rakami, istnienie których trudno sobie zdefiniować, z Cheremem, czyli dzielnicą Jomów... Ach, Galicja!
Bardzo dobrze mi się czytało, ale żebym mogła uczciwie polubić się z Nikitą, musiałabym ją bliżej poznać. To co, sięgać po kolejne tomy?
"Dziewczyna z Dzielnicy Cudów" Aneta Jadowska, SQN, 2016.
Ho ho ho, co to się potem działo! Ekipy poszukiwawcze, ratownicze, z dołu i z góry (powietrza), zaangażowane rzesze studentów ochotników i tubylczych tropicieli - a to wszystko dlatego, że rodzice tych młodych ludzi zaczęli wołać gromkim głosem: gdzie są nasze dzieci?
Czy mam jakieś ulubione? Oczywiście. Pierwszym ulubionym jest mosiężny Kaweco Special 0,5 mm. To mój drugie, pierwszy był na rysiki 0,7 mm, ale gdy na rynku pojawiły się kolorowe rysiki ścieralne Nano Dia 0,5 musiałam zmienić ołówek, bo rysiki są genialne. Trzymam ten ołówek w kalendarzu. Pięknie się patynuje!
Nie wiem, czy wiecie, ale czytelnicy i miłośnicy serii zawsze spekulują, gdzie też autorka wyśle bohaterów w kolejną podróż. Przecieków nie było do samego końca (albo nie natrafiłam), na szczęście tytuł od razu dobitnie informuje, gdzie jadą Solańscy. Tym razem jadą do Cieszyna na raty, najpierw Róża do pracy, do redakcji "Głosu Polaków", a Szymon odwiedza żonę i dowozi jej zaopatrzenie. Oczywistym jest, że natykają się na zbrodnię, a samo znalezienie trupa jest fantastyczne. Otóż wyobraźcie sobie most pomiędzy polskim a czeskim Cieszynem, pośrodku linie graniczna, a dokładniusieńko na linii leży denat. Idealnie równiutko. Kto ma się zająć sprawą, polska czy czeska policja? Aż kusi, żeby ciało troszkę popchnąć, przesunąć, żeby większa część leżała na terenie "tych drugich". I tak się właśnie dzieje!
Zbiór pięciu opowiadań, czytanych przez Adama Baumana, prezentują się naprawdę dobrze, pod warunkiem, że jest się w połowie tekstów. Początki są trudne. Końce poniekąd przewidywalne. Za to środki są naprawdę miodne.
Pierwsze opowiadanie, "Tom" lub według innych źródeł "Intrigo", eksploatuje motyw powracającego do domu skruszonego syna marnotrawnego. Powrotu, którego nikt się nie spodziewał, nikt go nie chce ani nie potrzebuje.
" - Uważam... że jest pan osobą... niepoczytalną... udającą fikcyjną postać Sherlocka Holmesa udającego fikcyjnego odkrywcę nazwiskiem Jan Sigerson.- A niech mnie! - zawołał Holmes, ponownie wyjmując fajkę z ust i uśmiechając się szeroko. - Bardzo dobrze, panie James. Naprawdę doskonale. Ta hipoteza jest dużo bardziej sensowna niż moja... o znaczy, że ja w ogóle nie istnieję poza tymi drobnymi - uniósł książkę - utworami literackimi". [s. 134]
Biały Kieł - półwilk, półpies, urodzony w lesie, wychowany (choć bardziej złamany) przez Indian, potem potwornie skrzywdzony przez poszukiwaczy złota z Klondike.
Komisarz Huldar zajmuje się sprawą wisielca odkrytego na tytułowym Wzgórzu Wisielców nieopodal Rejkiawiku. Nie wygląda to na samobójstwo, a sekcja zwłok tylko to potwierdza.
Kwestie tożsamościowe, językowe (dotyczące nauczania czy uczenia się), solidarnościowe, motywacyjne - spora dawka wiedzy i doświadczeń od wielu prelegentów bardzo mnie ucieszyła. Dowiedziałam się, że problemy są wszędzie, i dowiedziałam się też, że wszędzie próbują sobie z nimi radzić. Od jednych krajów możemy się uczyć, inne mogą uczyć się od nas. Bardzo liczę na monografię pokonferencyjną, podobno ma się ukazać po uzyskaniu zgód od autorów prelekcji. Po nieco więcej informacji odsyłam na stronę http://www.niepelnosprawni.pl. Sama zaś w oczekiwaniu mogę zerknąć do publikacji Karoliny Ruty-Korytowskiej "Poziom sprawności czytania i pisania u studentów z dysfunkcją słuchu" (dostępna bezpłatnie dla uczestników konferencji).
Podróże postanowił opisać. Opowiedział o wyprawie w poszukiwaniu fok, o podróży, podczas której badał faunę polarną i był swego rodzaju robinsonem w lichej chatce (i atrakcją dla turystów), opisał te wszystkie chwile poświęcone obserwacji i fotografowaniu ptaków, przyznał się, jak bał się spotkania z niedźwiedziem polarnym - a z tego wszystkiego czerpał ogromną radość, którą wręcz widać w tekście!
Powieść zaczyna się mocnym uderzeniem - oto porucznik Guerrero wspina się na wzgórze w strugach deszczu, by na szczycie, na jednym z trzech krzyży, dostrzec swojego współpracownika, a właściwie partnera. Tu się zatrzymam na chwilę, bo bardzo mocno sobie to wyobraziłam. Będąc na południu Francji miałam taką kalwarię na wyciągnięcie ręki na klasztornym dziedzińcu, a z Francji do Hiszpanii, gdzie dzieje się akcja, daleko nie jest, może to wyglądać podobnie.
Jedno zadanie - jedno opowiadanie. Układają się te historie w zgrabny ciąg. Autorka nie wyróżnia prawie żadnego Czarnego Kota, pokazuje ich podczas służby i w wolnym czasie. Nie kreuje Kotów na superbohaterów (choć byłoby łatwo), pokazuje, że nie są odporni na niebezpieczeństwa, mogą się mylić, bo wciąż się uczą. Życia i innych rzeczy.
Malwina Sawicka wiedzie z pozoru zwyczajne, nawet nieco nudne życie. Nieudany związek, praca, dom wymagający wiele uwagi. Tak jest do momentu, gdy do jej domu wprowadza się lokatorka. Sara też wydaje się całkiem zwyczajna, ale niektóre z jej zachowań nie są typowe. Niedługo potem Malwinie przydarzają się nieoczekiwane "atrakcje". Przeszukanie przeprowadzone przez policję, ostracyzm sąsiadów, awaria kanalizacji, nagłe zniknięcie Sary, dziwne maile wysyłane rzekomo przez Malwinę do współpracowników. Jest tego więcej, osoba z boku mogłaby powiedzieć, że jest zdziwniej i zdziwniej, a sama Malwina jest po prostu przerażona.
Słówko o fabule: Frances, pochodząca z dobrze sytuowanej nowojorskiej rodziny, wychodzi za mąż za angielskiego hrabiego (jednocześnie nieco reperując jego finanse). Małżeństwo trwa ledwo kilka lat, po czym Regie umiera w interesujących okolicznościach. Frances nie czuje się najlepiej w obszernej, ale mocno nadszarpniętej zębem czasu rodowej posiadłości, wciąż nagabywana przez szwagra Grahama i jego żonę Delię w kwestiach pieniężnych. Przenosi się więc z córką do Londynu i oddycha z ulgą, ale nie za długo, bo zaraz spada na nią parę kwestii do wyjaśnienia.
Ktoś odgrzebuje sprawę śmierci jej męża, sugerując, że nie była całkiem naturalna. Na przyjęciach, na których bywa hrabina, grasuje złodziej i kradnie cenne klejnoty. Siostra Frances, młodziutka Lily, bawiąc w Londynie jako debiutantka towarzyska, w kilka dni zyskuje trzech poważnych adoratorów, problem w tym, że żadnego nie da się wykluczyć z listy podejrzanych o kradzieże.
To historia Patrycji, która mieszka w małej miejscowości, pracuje w szkole, jest singielką i jest zakręcona, roztrzepana i trochę nieskoordynowana. Teoretycznie pasuje jej takie niezależne życie, wygodny domek pod lasem i pies, tak jak ona trochę roztrzepany. W praktyce samotność zaczyna nieco jej doskwierać, co z tego jednak, gdy na horyzoncie sercowym brak ciekawych opcji?
Ab ovo - to jedenasty tom serii o komisarzu Erlendurze, islandzkim policjancie. Po przeczytaniu dziesiątego tomu "Czarne powietrza" (2018) wyrażałam zaniepokojenie brakiem komisarza, a dwa lata temu (2021) napisałam rozpaczliwą notkę, że tęsknię ogromnie i nie wiem, co dalej.
Na szczęście z "Plaży cudów" dowiedziałam się, co dalej. Co za ulga!
Nic to, czytam dalej, bo nie da się nie czytać dalej, gdy raz się wpadnie w ten świat.
Dziś prezentuję "Nowy wspaniały świat" Huxley'a, jedną z pierwszych antyutopijnych powieści sf, w opracowaniu graficznym Freda Fordhama (to on przygotował też "Zabić drozda").
W pierwszej części tego tomu zwierzątka rozpracowują pojęcie nicnierobienia. Jak się okazało, nicnierobienie może być bardzo męczące, jeśli tylko ktoś próbuje leniuchować tak, jak inni, a nie tak, jak dusza podpowiada.
