"Koło graniaste" Barbara Rybałtowska

Swego czasu pisałam o innej książce tej autorki, czyli o "Szkole pod baobabem", drugiej części sagi rodzinnej Zosi i Kasi.
Tym razem udało mi się kupić część trzecią, ach, kolejność czytania całkiem od czapy, no ale trudno.

"Szkoła pod baobabem" kończy się w momencie, gdy Zofia z córką i świeżo poślubionym mężem dociera w końcu do Polski. Wiele lat tułaczki, wiele lat wyrzeczeń, tęsknoty - idzie w niepamięć, bo oto w końcu jest się we własnym kraju. Hura, teraz już wszystko będzie dobrze. Tak myśli Zofia, Kasia, zapewne też Teofil.
"Koło graniaste" opowiada o tym, co rodzina zastała w Polsce. A jest, jak jest. Braki w zaopatrzeniu, problem ze znalezieniem pracy, mieszkania. Niechętne spojrzenia "bo wyście się wywczasowali w Afryce". Szkolna indoktrynacja Kasi. Polityczne i społeczne cuda wianki, dziś niepojęte, wtedy zwykłe, zwyczajne, powszechne. W tej książce znakomicie pokazano na przykładzie Teofila, jak można złamać człowiekowi moralny kręgosłup i zmienić mu przekonania polityczne. Więzieniem, naciskiem, kijem i marchewką. Aż ciarki przechodzą, jak się to czyta.
Rybałtowska znakomicie, wiernie i z jakąś taką tkliwością opisuje to życie w powojennej Polsce. Omija jakoś, lawiruje między czarnymi aspektami życia, a skupia się na radościach: a to odwiedziny u rodziców, a to urodzenie kolejnej córki, a potem bliźniaków, a to nowe, piękne mieszkanie... Co z tego, że wciąż nowe kłody pod nogi, a to mąż już nie kocha, a to ciotka prawie zagłodziła Kasię, nic to.
Najważniejsze to być. Z uniesioną do góry, szczerą twarzą, uśmiechać się (niechby i przez łzy) do świata.

Ocena: 4/6.