W Paryżu mieszka sobie Ben, jest dziennikarzem (wolnym strzelcem) i ma dar zjednywania sobie ludzi. Dlatego mieszka w luksusowym apartamencie prawie za bezcen. Do Bena przyjeżdża jego siostra, Jess. To trochę jak ucieczka, kilka banknotów w kieszeni, plecak, telefon komórkowy i adres Bena. Po dotarciu na miejsce dziewczyna odkrywa, że Bena nie ma, komórka nie odpowiada, a mieszkanie jest zamknięte na klucz.
Akcja dzieje się na dalekiej północy Norwegii, w małej rybackiej wiosce, gdzie trafia Noah, inżynier geolog, znający te strony z młodości. Dzieje się także na platformie wiertniczej, gdzie dochodzi do katastrofy. Ten wybuch to tylko preludium do wydarzeń mających ogromne konsekwencje: pęknięcie skorupy ziemskiej, zniszczenie lodowca, słowem, apokalipsa.
Całość przeplatana wspominkami z gry RPG jest dla mnie mało interesująca. No cóż, trudno, nie zawsze jest fajnie.
"Climax. Punkt kulminacyjny" Thomas B. Reverdy , przekład Maria Schneider, Wydawnictwo Nowe, Poznań, 2023.
W ten sposób przeczytałam "Chlorek sodu", dziewiąty tom cyklu "Departament Q", czyli spraw rozwiązywanych przez zespół złożony z Carla Mørcka, Rose, Assada i Guntera. Tym razem mają do wyjaśnienia sprawę kilku zgonów, które łączy chlorek sodu. Tak, pospolita sól kuchenna. Taki znak rozpoznawczy przestępcy sobie wymyślili.
I tu chciałam wypisywać, co też takiego zgoła nieskandynawskiego w powieści ten bohater zrobił, potem chciałam się przejechać po błędach w fabule, odmianie nazwisk i tak dalej, słowem, miałam w planach recenzję pod tytułem "Styczeń, a ja już mam kandydatkę do wpisu Hity i kity roku". Zdałam sobie sprawę, że trochę przesadzam. To kryminał po prostu mocno przerysowany, któremu przydałaby się porządna korekta i porządna redakcja.
%20%E2%80%94%20Skala%20(76%25).png)
Na szczęście nie jest to powieść o epidemii ogarniającej świat. To napisana z rozmachem (czasem aż za dużym) historia o tym, co się może stać, gdy ludzie uznają, że pozjadali wszystkie rozumy. William Sandberg, były kryptolog wojskowy, traci chęć do życia po rozstaniu z żoną i po stracie córki. Chce ze sobą skończyć. Nieskutecznie. Ledwo co odratowanego mężczyznę uprowadza organizacja rządowa i wywozi gdzieś w Alpy, żeby zajął się tym, na czym zna się najlepiej, czyli kryptowaniem (tak, wiem, że nie ma takiego słowa) dziwnych zapisków i ludzkiego DNA.
" - Uważam... że jest pan osobą... niepoczytalną... udającą fikcyjną postać Sherlocka Holmesa udającego fikcyjnego odkrywcę nazwiskiem Jan Sigerson.- A niech mnie! - zawołał Holmes, ponownie wyjmując fajkę z ust i uśmiechając się szeroko. - Bardzo dobrze, panie James. Naprawdę doskonale. Ta hipoteza jest dużo bardziej sensowna niż moja... o znaczy, że ja w ogóle nie istnieję poza tymi drobnymi - uniósł książkę - utworami literackimi". [s. 134]
Malwina Sawicka wiedzie z pozoru zwyczajne, nawet nieco nudne życie. Nieudany związek, praca, dom wymagający wiele uwagi. Tak jest do momentu, gdy do jej domu wprowadza się lokatorka. Sara też wydaje się całkiem zwyczajna, ale niektóre z jej zachowań nie są typowe. Niedługo potem Malwinie przydarzają się nieoczekiwane "atrakcje". Przeszukanie przeprowadzone przez policję, ostracyzm sąsiadów, awaria kanalizacji, nagłe zniknięcie Sary, dziwne maile wysyłane rzekomo przez Malwinę do współpracowników. Jest tego więcej, osoba z boku mogłaby powiedzieć, że jest zdziwniej i zdziwniej, a sama Malwina jest po prostu przerażona.
Tak jest z cyklem o komisarzu Mortce autorstwa Wojciecha Chmielarza. Odstęp pomiędzy tomami jest dość spory, "Cienie" wydano w 2018 roku, a "Długa noc" pojawiła się dopiero co, w 2022 roku.
W "Jak zatrzymać czas?" głównym bohaterem jest Tom, który cierpi na rzadką przypadłość: starzeje się znacząco wolniej niż inni ludzie. Taka odwrotność progerii, przyspieszonego starzenia się.
W "Wirtuozie" z Bergiem kontaktuje się kobieta, która dostała w spadku po matce niezwykle interesujące materiały (gromadzone przez wiele lat). Zawarte w nich informacje są przede wszystkim ogromnym zaskoczeniem dla Adama. Początkowo nie wierzy w ich prawdziwość, ale gdy zaczyna wczytywać się w kolejne dokumenty, odkrywa, że te niesłychane rewelacje mają jednak ręce i nogi!
Nie chcę zdradzać za dużo, napiszę tylko, że chodzi tu o pewien instrument muzyczny, niezwykle ważny dla historii i kultury Polski.
Młody hiszpański dziennikarz Joan Aiguader zaczyna interesować się uchodźcami trafiającymi na cypryjskie plaże. Niektórzy z nich docierają martwi... Artykuł, jaki Joan napisze, odbije się szerokim echem na świecie, przysparzając mu sławy, pieniędzy i niewyobrażalnych cierpień.
"Kobieta w klatce" to pierwszy tom cyklu "Departament Q". Ten departament to wydział kopenhaskiej policji zajmujący się sprawami sprzed lat, które nie doczekały się rozwiązania. Tu zapikało mi serduszko, bo przypomniałam sobie o komisarzu Erlendurze. Tyle że Erlendur zajmował się takimi sprawami niejako pobocznie, zaś Carl Mørck, szef Departamentu Q, ma zajmować się wyłącznie tym.
Potem okazuje się, że nie, to nie tak, że Fin jest porywczym dupkiem, że jego narzeczona (była) wcale nie zniknęła, a właściwie to nie była jego narzeczona, a jego nowa narzeczona to siostra tej poprzedniej, ale czy na pewno, tego nie wie nikt.
Niepotrzebnie zawikłana historia utknęła we własnym gąszczu. Działania bohatera - spodziewałabym się, że inteligentnego, bo zarabia na akcjach - irytowały mnie chaosem i irracjonalnością. Tak jakby giełda mu zwoje mózgowe wyprostowała.
W całości jestem na nie.
Lektorzy: Maciej Kowalik, Magdalena Schejbal - poprawni, ale nie porywają tłumów.
"Pozwól mi wrócić" B.A. Paris, tłumaczyła
Magdalena Koziej, czyta Maciej Kowalik i Magdalena Schejbal, Wydawnictwo Albatros.
Po pierwsze: wrzuciłam tę płytkę do odtwarzacza zaraz po książce "Sekret, którego nie zdradzę", gdzie ofiary były okaleczane po śmierci (wydłubane oczy, przestrzelona klatka piersiowa), a "Ofiara bez twarzy" ma na wstępie scenę z osobą, której żywcem odrąbano obie dłonie. To mocno nadszarpnęło moją wytrzymałość psychiczną.
Po drugie: cała ta policja za wolno myśli, wpadłam na rozwiązanie pewnej kwestii dobrych kilka rozdziałów przed całym wydziałem kryminalnym. Zgniewało mnie to.
Po trzecie: lektor, Mariusz Bonaszewski, czyta odrobinę monotonnie. Ponadto ma niski tembr głosu i czytane zdania czasami gubiły mi się w szumie za oknami samochodu. Podkręcanie głośności skutkuje rezonansem i masz babo placek.
Po czwarte: okrucieństwo. Bicie prawie na śmierć, odcinanie dłoni, miażdżenie nóg, wyżeranie twarzy przez szczury, no litości.
Po piąte: nuda. Nudziła mnie ta rozgrywka pomiędzy policją a mordercą, niemrawa, bez polotu i zapału. Nudziły mnie problemy rodzinne głównego bohatera, nudził czarny charakter.
Nie polecam.
"Ofiara bez twarzy" Stefan Ahnhem, tłumaczenie Ewa Wojciechowska, czyta Mariusz Bonaszewski, Marginesy.
