Ziemska ekspedycja bada planetę Lithia, wśród badaczy jest jezuita i biolog, ojciec Ramon Ruiz-Sanchez, który mocno ekscytuje się wyprawą i obcą planetą, z łatwością łącząc w tej fascynacji wiarę i wiedzę. Twierdzi:
"Wiara i nauka nie wykluczają się nawzajem. Jeśli umieści się naukę na pierwszym miejscu i wyłączając wiarę, odrzuci wszystko, co nie może zostać udowodnione, wówczas ma się do czynienia ze zbiorem pustych gestów. Dla mnie biologia jest aktem religijnym, bo wiem, że wszystkie stworzenia są istotami bożymi i każda nowa planeta wraz z wszelkimi przejawami życia jest manifestacją potęgi Boga" [1]
 |
| Fot. Marcin Patela |
Organizatorzy udostępnili nam długie, wygodne stoisko, co pozwoliło uniknąć tłoku i ścisku (chyba że w godzinach szczytu, ale staraliśmy się to jak najszybciej rozładować), zaopatrzyliśmy się też w nowy, odświeżony graficznie rollup (projektu naszej blogowej koleżanki Joanny), książki przechodziły z rąk do rąk prawie bez przerwy.
Zaczęłam prawidłowo, od pierwszego tomu, trafiłam na audiobooka i się zakochałam. Zapragnęłam jeszcze, ale kolejne tomy czytałam już w papierze (szkoda, Janusz Zadura idealnie czytał). Wypożyczyłam dwie książki, przeczytałam w pośpiechu, aż mi się palce plątały podczas przewracania stron, po czym plułam sobie w brodę. Po co było tak się spieszyć? Milion smaczków mi uciekło w tym pośpiechu, ech. To byli "Zabójcy bażantów" i "Wybawienie", są teraz dla mnie ledwo mglistym wspomnieniem. "Pogrzebanego" i "Wiszącą dziewczynę" potraktowałam inaczej, z uwagą, bez nieprzystojnego pośpiechu i zdecydowanie mi się to opłaciło.
Przeczytałam i dopadło mnie mocno uczucie ambiwalencji. "Arystotelesa" w tych rozważaniach pominę, bo żył dostatecznie dawno, by wszelkie kontrowersje zostawił za sobą. To po prostu rzetelnie (i niestety trochę nudno, jak dla mnie) narysowana historia tego filozofa, jego droga życiowa, przedstawione są poglądy i filozofia. Jakby to ująć... lepiej przeczytać ten komiks niż notkę w wikipedii, niewątpliwie, zwłaszcza dla dzieci, ale to wszystko.
Ponieważ jednak nie zapisałam wrażeń z lektury od razu, niestety, nie pamiętam nic. To z jednej strony straszne, wszak upłynęło ledwo kilka miesięcy, a z drugiej pocieszające. Wezmę sobie kiedyś ten stos Flawii, co mi leży i ugniata półkę, przeczytam je tak, jakby to był mój pierwszy raz i będę szczęśliwa.
"Kobieta w klatce" to pierwszy tom cyklu "Departament Q". Ten departament to wydział kopenhaskiej policji zajmujący się sprawami sprzed lat, które nie doczekały się rozwiązania. Tu zapikało mi serduszko, bo przypomniałam sobie o komisarzu Erlendurze. Tyle że Erlendur zajmował się takimi sprawami niejako pobocznie, zaś Carl Mørck, szef Departamentu Q, ma zajmować się wyłącznie tym.
