Nie jestem pewna, czy Frances Wynn,
de domo Price, można nazwać prawdziwą damą. Krew arystokratyczna w niej nie płynie, a hrabiną może się nazywać poprzez małżeństwo z Reginaldem, hrabią Harleigh. Wrócę jeszcze do tej kwestii.
Słówko o fabule: Frances, pochodząca z dobrze sytuowanej nowojorskiej rodziny, wychodzi za mąż za angielskiego hrabiego (jednocześnie nieco reperując jego finanse). Małżeństwo trwa ledwo kilka lat, po czym Regie umiera w interesujących okolicznościach. Frances nie czuje się najlepiej w obszernej, ale mocno nadszarpniętej zębem czasu rodowej posiadłości, wciąż nagabywana przez szwagra Grahama i jego żonę Delię w kwestiach pieniężnych. Przenosi się więc z córką do Londynu i oddycha z ulgą, ale nie za długo, bo zaraz spada na nią parę kwestii do wyjaśnienia.
Ktoś odgrzebuje sprawę śmierci jej męża, sugerując, że nie była całkiem naturalna. Na przyjęciach, na których bywa hrabina, grasuje złodziej i kradnie cenne klejnoty. Siostra Frances, młodziutka Lily, bawiąc w Londynie jako debiutantka towarzyska, w kilka dni zyskuje trzech poważnych adoratorów, problem w tym, że żadnego nie da się wykluczyć z listy podejrzanych o kradzieże.
