Nie samymi książkami człowiek żyje, prawda?

Ale o nich przeważnie pisze na blogu, więc dziś dla odmiany napiszę o pisaniu. Napomykałam już kiedyś, że wszelkie opinie o przeczytanych lekturach oraz cytaty spisuję w zeszycie. Dopiero potem to wszystko ląduje na blogu.

Zeszyty są różne, ewoluowałam. Od zwykłego brulionu w twardych okładkach Herlitza do Paperblanks (są obrzydliwie drogie, ale jednocześnie tak cudownie piękne, że można zasłabnąć z zachwytu). Narzędzia do pisania też mi się zmieniały. Długopis, ołówek, ostatecznie stanęło na wiecznym piórze Parker (dostałam od męża, śliczne).

Pióra lubię, niekoniecznie wieczne, jakiś czas temu pokusiłam się o wykaligrafowanie (tfu, tfu, napisanie) książki kucharskiej dla pary znajomych. Co za robota! Ale wyszło pięknie. Zdjęć gotowego produktu niestety nie posiadam, bo na czas było robione i w pośpiechu pakowane. Mam za to zdjęcia próbek pisma różnymi stalówkami.

Potem dostałam jeszcze od męża komplet stalówek i obsadkę i jeszcze atrament - ale zaraz niebawem pojawił się na świecie Krzysztof i stalówki schowałam, żeby się nie bawił (hej, muszę ich poszukać!).

Ostatnio zaś, całkiem ni z tego, ni z owego, przewinął mi się przed oczami notatnik z kropkami zamiast linii i jakoś mi ta koncepcja wydała się warta wypróbowania. Znalazłam notatniki Leuchtturm1917, po czym poszukałam o nich opinii w necie, tak trafiłam bodajże na trzy strony poświęcone wiecznym piórom, zagłębiłam się i znienacka zapragnęłam nabyć wieczne pióro do kaligrafii (możność pisania bez kałamarza obok jest baaardzo wygodna).
Wyszperałam na tychże stronach, że Pilot Plumix (ew. Pluminix) się nadaje, nabyłam i piszę w aktualnym Paperblanksie tym da Vinci, pięknie. Trudniej, ale ładniej.

Dziś zaś nadszedł zamówiony Leuchturm1917, w kropki, a jakże. Pomacałam z czułością, jutro testy. Tylko już przemyśliwam nad zmianą atramentu w Pluminixie, bo bladoniebieski to nie jest mój ulubiony.

Fiksum dyrdum, jak nic.  :)