"Gofrowe serce. Lena i ja w Zatoce Pękatej Matyldy" Maria Parr

"Lena jest moim najlepszym przyjacielem, mimo że jest dziewczyną. Nigdy jej tego nie mówiłem. Nie mam odwagi, bo nie wiem, czy ja jestem dla niej najlepszym przyjacielem. Czasem tak myślę, a czasem nie. To zależy. Ale bardzo się nad tym zastanawiam, szczególnie gdy dzieją się takie rzeczy, że ona spada z kolejki linowej na położony przeze mnie materac. Wtedy myślę sobie, że chciałbym, żeby powiedziała, że jestem jej najlepszym przyjacielem. Nie musi mówić tego głośno, ani nic. Mogłaby to tylko wymruczeć. Ale tego nigdy nie robi. Czasem wydaje mi się, jakby Lena miała serce z kamienia". [1]

"Było tak zimno, że twarda skorupa na śniegu nie pękała pod moimi stopami, a moje serce było tak lekkie, że gdybym spróbował, to chyba udałoby mi się pofrunąć".[2]

Takie sobie fragmenty wyciągnęłam z książki, bo o sercu, a tytuł książki też z sercem, więc się ładnie komponuje. Do tego jeszcze wam powiem, że czyta się z sercem na dłoni.

Lena i Kręciołek są parą zwariowanych dzieciaków. Lena jest bardziej zwariowana, a Kręciołek jest bardziej jej towarzyszem. Wybryki i pomysły Leny podnosiły mi włos na głowie, a to, że Kręciołek bez cienia wahania zawsze bierze jej stronę, rozczulało mnie, rozklejało wręcz.

Oprócz przygód tych dwojga udało się autorce zmieścić w tej książce zaskakująco dużo. To, jak wygląda życie w małej skandynawskiej wiosce na skraju fiordu, jak wyglądają relacje rodzinne i sąsiedzkie, jak obchodzi się święta, jak się swata ludzi. Jest i smutek, gdy odchodzi na zawsze ktoś bliski. Jest rozpacz i tęsknota. Wszystko to pokazane jest z taką dobrocią, wnikliwością i mądrością, że aż się zrobiłam odrobinę lepsza po przeczytaniu książki.

Bazyl zachwalał, zachwalam i ja!

---
[1] "Gofrowe serce. Lena i ja w Zatoce Pękatej Matyldy" Maria Parr, przełożyła Aneta W. Haldorsen, Nasza Księgarnia, Warszawa 2007, s. 9
[2] Tamże, s. 141