"Pasterska korona" Terry Pratchett

Ostatnia książka Pratchetta. Ależ to smutno brzmi. Złowrogo, beznadziejnie.

Na szczęście "Pasterska korona" nie jest ani przesadnie smutna, ani zatrważająco złowroga, ani też melancholijnie beznadziejna. No może ciut na początku, ale potem wcale nie. Odchodzi bowiem z powieści ktoś bardzo ważny. BARDZO.  Och. Nie będę się nad tym rozwodzić.


Przejdźmy do Tiffany Obolałej, która staje się bardzo ważną czarownicą. Nie, splendor to żaden, za to pracy mnóstwo. Tiffany traktuje dodatkowy nawał obowiązków jako coś, przed czym nie ma ucieczki,  z pokorą i niejaką rezygnacją śmiga na miotle między Kredą a Lancre. Powoli staje się zapracowana do granic możliwości, a to źle - bowiem w Barierze trzymającej elfy na dystans powstała wyrwa. Jeśli elfy przez nią przejdą, będę potrzebne potężne siły, by ocalić ludzkość.

Tiffany nie jest sama, byle tylko umiała dopuścić tę myśl do siebie; są inne czarownice, jest Geofrey, którego zdolności są zaskakujące (to tkacz spokoju, cóż za cudowna fucha), są też staruszkowie, zaskakująco skuteczni w walce, no i oczywiście są Nac Mac Feegle.

Wszystko kończy się dobrze - chyba to mogę napisać, nie popełniając poważnych spoilerów, wszak Pratchett zbyt lubi ludzi, żeby życzyć im źle i zsyłać na nich trwałe nieszczęścia. To określenie dotyczące pisarza i ludzi to jedyne, co udało mi się posłyszeć i zapamiętać ze spotkania na Polconie 2016 z P.W. Cholewą. Byłam tylko minutkę, czekając na męża i jakoś tak samo mi się siadło wśród słuchających. Usłyszało i zapamiętało. Ach, zapamiętałam jeszcze, że taki Douglas Adams to wcale ludzi nie lubił, zważywszy na to, co im zrobił w swoich powieściach.  Zgadzacie się z tym?

Och, ostatnia książka Pratchetta. Jednak smutno.

"Pasterska korona" Terry Pratchett, tłumaczył Piotr W. Cholewa, Prószyński i S-ka, Warszawa 2016.