"Czarne powietrza" Arnaldur Indriðason - audiobook

Czytam, a właściwie słucham już dziesiątą książkę z tego cyklu i odkryłam, że zaczęłam traktować bohaterów powieści bardzo osobiście. To niepokojące czy normalne? Obawiam się, że to drugie, bo gdy wysłuchałam książki i zasiadłam do notki o niej, odkryłam, że zamiast napisać coś o tym konkretnym kryminale, ja wyrażam swoje zaniepokojenie brakiem jednej z postaci.  Ale skoro już to napisałam, to przecież nie będę się wypierać....


To już dziesiąta książka z serii o komisarzu Erlendurze, o tyle nietypowa, że Erlendur w niej w ogóle nie występuje. Nie wiem. co o tym sądzić: nagle odsuwa się czytelnikom sprzed oczu najważniejszą postać z serii! Oj, nie czułam się z tym komfortowo, bo właściwie to komisarz popychał cały ten cykl.

Teraz Sigurdur Oli wysuwa się na pierwszy plan (wcześniej dokładnie tak samo było z jego koleżanką z zespołu Elinborg w "Ciemnej rzece"), prowadząc śledztwo w sprawie napadu i zabójstwa pewnej kobiety. Nie powinien zajmować się tą sprawą, bo w domu ofiary pojawia się nie służbowo, a poproszony przez przyjaciela o odzyskanie kompromitujących zdjęć. Jak wiadomo, w policji nie powinno się łączyć spraw prywatnych i służbowych.

Sigurdur Oli przewijał się jako współtworzący zespół komisarza Erlendura od początku (chyba) serii, nigdy jednak nie wzbudził mojej sympatii. Młody, przebojowy, z dużą dozą pogardy do świata i zerową empatią. Policjantem jest dobrym, ale zabrakło mi czegoś u niego, żeby z zainteresowaniem śledzić jego poczynania. Samo śledztwo skręca w dość nieoczekiwaną stronę ogromnych nadużyć finansowych, prawie niewykrywalnych. Prawie, bo wszędzie słabym ogniwem okazuje się człowiek.

Brak sprawy zaginięcia sprzed lat. Smutno. Zawsze było (tylko teraz nie wyskakujcie mi z dowcipem o Jasiu, co to zawsze miał kompocik). Wszystko przez brak Erlendura, bo to on brał takie zagadki z przeszłości do ponownego rozpatrzenia. Chociaż, właściwie... zagadką z przeszłości dla Sigurdura Olego jest fragment taśmy filmowej, przesłany mu przez kloszarda, więc chyba niesłusznie się czepiam. Notabene, smutność wielka ten film, bo jest o wykorzystywaniu dzieci. 

Czyli jak zwykle - książka jest pełna smutku, mroku i podłości ludzkiej, jak to u Indriðasona bywa, tyle że w obecności Erlendura było mi jakoś łatwiej to wchłonąć i nie wpaść w dołek. Sigurdur Oli nie daje takiego wsparcia. Czekam więc niecierpliwie na kolejną część i odnalezienie się Erlendura. Bo przecież się odnajdzie, prawda?...

Lektor Andrzej Ferenc jest fantastyczny i czaruje głosem. Takie chłodne kryminały powinien czytać on i tylko on!

Za możliwość wysłuchania audiobooka dziękuję Bibliotece Akustycznej!

"Czarne powietrza" Arnaldur Indriðason, przełożył Jacek Godek, czyta Andrzej Ferenc, Biblioteka Akustyczna, 2018. 
Cykl "Erlendur Sveinsson" tom 10.