"Romeo i Julia" William Szekspir - zazdroszczę Julii

W "Wojnie starego człowieka" John Perry wspomina, jak związał się ze swoją żoną. Byli nastolatkami, pewnie nieśmiałymi. W takim wieku piekielnie trudno wyznać komuś swoje uczucia. John wykorzystał więc słowa Szekspira:
"Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna?
Ono jest wschodem, a Julia jest słońcem!
Wnijdź, cudne słońce..."*
i tak dalej.

Nie mogłam tego tak zostawić, więc po zakończeniu "Wojny..." sięgnęłam po "Romea i Julię", zwłaszcza że, UWAGA, jeszcze tego nie czytałam. To przez to, że to dzieło jest takie popularne, wszyscy je znają, wszyscy oglądali miliony różnych ekranizacji, wszyscy wiedzą, o czym to jest. Też wiedziałam, bo grzech nie wiedzieć, oni się zakochali i z tej miłości pomarli (oj, no wiem, spłyciłam, ale i tak wiadomo). Nie ma to jednak, jak przekonać się, tak naprawdę, o czym to jest.

I wiecie? To jest o miłości. O wielkiej, przeogromnej, obezwładniającej miłości. Takiej miłości, że wszystko blednie i wszystko niknie. Ona, nastolatka, ledwie co od ziemi odrosła (jeszcze nie skończyła czternastu lat!) potrafi oddać całą siebie ukochanemu, też przecież chłopakowi, kto by tam mówił o dorosłości. Tak, wiem, wtedy ludzie wcześniej dorastali, wcześniej się pobierali i wcześniej umierali, ale mimo wszystko to jeszcze dzieciaki.

Ta Julia, nie zważając na to, że wybranek utłukł jej krewniaka, wybacza mu i pragnie wyjść za niego za mąż. Więzy rodzinne i dawniej i teraz są bardzo silne. Nie wiem, czy umiałabym wybaczyć mordercy, a raczej zabójcy kuzyna. Może i bym umiała, ale nie tak od razu. Julia nawet się nie zastanawia.

Podziwiam ją i może nawet trochę zazdroszczę. Mimo wszystko.

---
* "Romeo i Julia" William Szekspir, tłumaczenie Józef Paszkowski. Akt drugi, scena pierwsza