"Teatr węży" Agnieszka Hałas

 Andrzej namawiał, a Aneta pożyczyła - tak oto przeczytałam "Teatr węży" Agnieszki Hałas. Ach, zapomniałabym: swoją cegiełkę dołożyła Marta, wyrażając się bardzo pochlebnie o twórczości pań z Fantastic Women Writers of Poland i wymieniając między innymi nazwisko Agnieszki Hałas.

Rzecz cała traktuje o magu - alchemiku. Najkrócej można by powieść określić zdaniem "Od zera do bohatera". Ops, zdaje się, że takiego samego określenia użyłam przy pisaniu opinii o powieści Sandersona, przypadek? Tam też magowie i alchemia byli osią powieści! Ale zostawmy Sandersona na boku.


Zatem u Agnieszki Hałas jest człowiek, który pewnego dnia budzi się, czy raczej odnajduje, w kanałach pod miastem Shan Vaola. Nie wie, jak się nazywa, skąd jest, czy ma rodzinę, gdzie mieszka. Nie wie nic. Klasyczny przypadek wymazania pamięci. To, że jakoś udaje mu się przeżyć, zawdzięcza dobrej woli grupki bezdomnych pariasów, którzy przygarnęli go pod swoje skrzydła. Bezimienny powoli zaczyna ogarniać nową dla siebie rzeczywistość, znajduje sobie przyjaciół, rozkręca alchemiczny interes oraz znajduje sobie nowe imię: Krzyczący w Ciemności (nie jedyne zresztą, bo w tak szemranym mieście jak Shan Vaola warto mieć i drugie).

Okazuje się, że Krzyczący był kiedyś magiem. Czarnym, dodam, to ważne, bo magia dzieli się na dwa rodzaje: czarną i srebrną. Srebrna jest popierana przez władze, czarna jest zakazana, dlatego nasz bohater nie może ujawniać się ze swoimi umiejętnościami. Jak się jednak okazuje, ich poziom jest tak wysoki, że Krzyczący w Ciemności potrafi zręcznie jak piskorz prześlizgiwać się między oczkami srebrnej sieci.

Agnieszka Hałas stworzyła nie tylko upadłego maga. Bardzo starannie zbudowała jego świat: miasto, podziemia, mieszkańców o różnych statusach społecznych. Zaraz, to jeden świat, a przecież jest tam w powieści jeszcze o wiele więcej! Światy demonów, pełne magii, ognia, popiołu i chusteczka wie czego jeszcze. Demony też nie żyją w oderwaniu od ludzi, tam jest cała siatka skomplikowanych zależności, układów, paktów i wojen podjazdowych. 

No cóż, to z pewnością robi wrażenie, ale to nie moja bajka. Nie lubię magów. Nie rozumiem fenomenu portali, do których wchodzi się i wychodzi nie wiadomo gdzie. Nie przepadam za rzuceniem czarów: niewidzialności, tarczy, ognia - bo to jakieś w cholerę nieprzydatne, efekciarskie sztuczki. Nie trawię chowańców, zwłaszcza łakomych głów na pajęczych nogach. Zupełnie nie kręci mnie ta alchemiczna magia!

A jednak przeczytałam "Teatr węży" (trzy tomy) w mgnieniu oka i gdybym miała więcej, wchłonęłabym więcej łapczywie i bez mrugnięcia okiem. No niech mi ktoś ten fenomen wytłumaczy, bo ja nie umiem. Albo mi się gust zmienia, albo to jest tak dobrze napisane, ot co.

Agnieszka Hałas, "Dwie karty", "Pośród cieni", "W mocy wichru", RW2013, Poznań 2013.