Czyniąc zadość prośbie jjon oraz Andrzeja z tego posta, wzięłam pod lupę kolejny notatnik z kolekcji, czyli Whitelines Link produkowany przez niemiecką firmę Leuchtturm1917.
Dane techniczne:
1. Twarda czarna okładka.
2. Zamknięcie na pomarańczową gumkę.
3. 249 numerowanych stron.
4. Trzy strony spisu treści (zamieszczone na początku)
5. Szare strony w białe linie, rozmieszczone co 6 mm (inne znaki nadrukowane na stronach też są białe).
6. Na każdej stronie cztery znaczniki QR w rogach (to do aplikacji), oprócz tego na górze strony linijka na datę. Co ciekawe, nadruk "Datum/Date" na lewej stronie zaczyna się od lewej strony, na prawej stronie jest pośrodku strony. Dlaczego, nie wiem).
7. Z przodu miejsce na podpisanie notesu.
8. Z tyłu kieszonka na luźne kartki.
9. Pomarańczowa tasiemkowa zakładka.
10. Dołączone naklejki na grzbiet i przód notesu.
11. Zaokrąglone rogi stron.
12. Notes jest szyty.
13. Gramatura papieru 80g/m2.
14. Wymiary: 145 x 210 mm.
Łasa jestem na wszelkie nowinki dotyczące notesów, więc kiedy dowiedziałam się o notesie z szarymi kartkami i białymi liniami, włączył mi się tryb "chcę to!". Głównie poprzez sprytną reklamę. Twórcy papieru argumentowali, że szare strony nie męczą tak wzroku jak białe (a przyznajcie, że białe strony w blasku słońca potrafią razić w oczy), natomiast białe linie nie odciągają uwagi od tekstu, który się właśnie pisze. Jak teraz o tym myślę, ta argumentacja wydaje mi się nieco naciągana, bo kto z was, notując, zwraca uwagę na linie w stopniu większym niż wymaga pisanie w nich?
Swój pierwszy Whitelines, oryginalny szwedzki, kupiłam sobie dość dawno temu, ale w nim nie popisałam i szybko się go pozbyłam. Sklejony był bardzo ciasno i nie mogłam w nim notować bez użycia drugiej ręki, bo się natychmiast zamykał. Nie zdążyłam w nim popisać, więc na temat papieru nie mogę nic powiedzieć.
Odczekałam trochę i nabyłam kolejny notes z szarymi kartkami, tyle że z firmy Leuchtturm1917. Zapisałam w nim już kilkadziesiąt stron, więc mogę co nieco o nim powiedzieć. Zeszyt ma wszelkie zalety, które już opisywałam w recenzji L1917 Agenda Medium: mocne szycie, zakładka, kieszonka, spis treści, numerowane strony, twarda okładka - wszystko to lubię i to znalazłam.
Jak się pisze po szarych stronach? No cóż, szału nie ma. Jakby ciut gorzej niż na białych. Lubię pióra do kaligrafii, ścięte, i te jakoś gorzej mi się prowadzi po papierze. A już to z atramentem Faber Castell całkiem utyka. Rozmawiałam na ten temat z kolegami pióromaniakami i dowiedziałam się, że winien jest... szary kolor stron! Papier jest zadrukowany na szaro, więc pisze się po farbie, po prostu (tak na marginesie, kolega Pigol celnie zauważył, że wystarczy spojrzeć na brzegi stron, gdyby papier był zabarwiony na szaro w procesie produkcyjnym, brzegi też byłyby szare).
Znaczniki QR nan stronie są do aplikacji, którą instaluje się w telefonie, robi zdjęcie zapisanej kartki, a aplikacja wyrzuca linie, podkręca kontrast i oferuje czyste notatki. Przez zaznaczenie jednego z trzech okienek na dole strony można stronę wysłać mailem, wrzucić na Dropboxa albo na Evernote. Nie instalowałam aplikacji, bo mój telefon powiedział, że jej nie chce (ok, tak naprawdę powiedział, że ma za mało pamięci). Ale zastanowiłam się - może warto? Wtedy zamiast pracowicie przepisywać recenzje z notesu na bloga będę na bloga tylko wrzucać zdjęcia stron? Pomyślę nad tym!
Podsumowanie: notes całkiem fajny, ale papier nie całkiem mi odpowiada. Szare strony może i są ok, ale białe numery stron - do bani. Nowoczesny, multimedialny - tego aspektu nie wykorzystałam jeszcze, ale zamierzam.
P.S. Do tego właśnie notesu potrzebowałam pomarańczowego atramentu, żeby go sobie podpisać :)
