ŚBK i ich książkowe bziki

Pora na kolejny post tematyczny Śląskich Blogerów Książkowych. Tym razem mamy się wyspowiadać z bzików. Książkowych oczywiście.

Mam parę bzików, jeśli chodzi o autorów. Na przykład Chmielewska świętej pamięci - starannie zbierałam jej książki i mam ich całą półkę:

Niestety, jakiś czas temu zapał kolekcjonerski mi  sklęsł nieco i tych ostatnich brakuje. Nie szkodzi, dokupię sobie.

Albo książki Joe Alexa. Kiedy zaczynałam czytać Joe Alexa, a było to w czasach, kiedy lat miałam jakieś dwanaście,  nie miałam pojęcia, że to pseudonim. Wiem, w dzisiejszych czasach to nie do pomyślenia, że czegoś nie można było znaleźć w internecie. A jednak. Internetu jeszcze było, o! Więc czytałam zapamiętale kryminały o detektywie pisarzu, święcie wierząc, że autor jest rodowitym, dystyngowanym  Anglikiem, aż kiedyś w którejś jego książce natrafiłam na coś dziwnego. Mianowicie na jednym z arkuszy (wiecie, że książkę drukuje się na arkuszach? też to wiem, ale mgliście), prostopadle do tekstu książki, malutkimi literkami, prawie schowane pod szyciem widniało nazwisko "Maciej Słomczyński" i tytuł tej właśnie powieści.
Zdębiałam. Co za Słomczyński, jak przecież Alex, no kto sobie jakieś jaja robi? A jednak - okazało się, że rzeczywiście prawdziwym autorem jest Maciej Słomczyński, od razu skojarzyłam sobie tłumaczenia Szekspira, łał, to ten Słomczyński, ale czad.

Minęło kilkanaście lat, pojawił się internet, założyłam bloga, takiego ple ple, o wszystkim. W jednej z notek wspomniałam o Macieju Słomczyńskim i jego aspiracjach - pisanych oczywiście pod płaszczykiem Joe Alexa - by porzucić pisanie poczytnych kryminałów i stworzyć dzieło, powieść przez duże P. Ha, z dużym zaskoczeniem przeczytałam pod notką komentarz syna pisarza, pana Wojciecha Słomczyńskiego, że taka powieść zaistniała, ma tytuł "Krajobraz ze skorpionem" i że cieszy się, że ludzie (czyli ja) piszą o jego ojcu pozytywnie.
Powieść oczywiście kupiłam.
Potem zaczęłam kupować kryminały o Alexie, ale uwaga, z tej serii, której okładki (komiksowe) projektował Bronisław Kurdziel. Niektórzy twierdzą, że są straszliwie kiczowate, ale co poradzę,  kojarzą mi się z dzieciństwem i je lubię. Oto przykładowa okładka:

Nie wszystkie mam, ale nic nie szkodzi, dokupię sobie.


Mam jeszcze parę bzików, Josephine Tey na przykład, czy "Sprawa zabójstwa" Strugackich czy też książki o książkach... ale o tym może następnym razem.