"Opowieść podręcznej" Margaret Atwood

Właśnie zdałam sobie sprawę, że to jedna z niewielu książek ocenionych przeze mnie na sześć w zeszłym roku, o której nie napisałam ani słowa. Oj, żeby nie było jak z notką na temat "Magicznych lat", która na swoją kolej czekała kilka lat!

Problem  w tym, że to książka bardzo dobra, a o takich źle mi się pisze. Ciągle mam obawy, że to, co napiszę, będzie zbyt ubogie, zbył płaskie, zbyt, zbyt... Jednak z drugiej strony pomijać milczeniem taką książkę - szkoda.


Freda jest Podręczną, czyli kobietą, która w domu pełni funkcję służebną i rozrodczą.  Wychodzi z domu raz dziennie, na targ, eskortowana. Raz w miesiącu ma kłaść się pod Komendantem i liczyć na to, że tym razem uda się zapłodnienie.  Podręczna jest praktycznie niewolnicą, jej życie jest tak mocno obwarowane zakazami i nakazami, że ona sama ma ledwie milimetry luzu. To szokujące, zwłaszcza gdy jej obecne życie porówna się z poprzednim, tak zwyczajnym z naszego punktu widzenia: gdzie był partner, dziecko i praca.

Życie, które Freda prowadzi teraz, to jak skok kilka wieków wstecz, do tego okazuje się, że ten nowy porządek jest tylko kawałkiem płótna narzuconym na wierzch życia społecznego, pod nim kłębią się  demony. 

"Opowieść podręcznej" jest powieścią o tym, jak drastycznie może się zmienić społeczeństwo przy stosunkowo niewielką garstkę decydentów, gdy im się na to pozwoli. To wybitna powieść, absolutnie wyjątkowa. Kontrast pomiędzy spokojną, gładką opowieścią snutą przez Podręczną a tym, co się wyłania z jej opowieści, tym prawdziwym piekłem kobiet, jest poruszający.  

Margaret Atwood kolejny już raz (po cyklu "MaddAddam") pokazała mi, w jakim kierunku mogą potoczyć się losy świata. I znów jest to wizja zarówno prawdopodobna, jak i przerażająca. 

"Opowieść podręcznej" Margaret Atwood, przełożyła Zofia Uhrynowska-Hanasz, Wielka Litera, Warszawa 2017.