"Światła bakanów" Ferdynand Zamojski

To nie jest książka bardzo wysokich lotów, ale zwraca na siebie uwagę nadzwyczajnym wędkarskim klimatem. Garść opowiadań, gdzie prawie wszystko kręci się wokół ryb i ich łowienia. Nie jest to jednak poradnik wędkarski, broń Boże! To bardzo wnikliwe, nieco melancholijne obserwacje życia.

Oprócz krótkich opowiadań jest w zbiorku dłuższy tekst "Domek nad wodą", gdzie znalazłam piękne zdanie:

"Dokąd i po co dziś płynę? - zadałem sobie nagle pytanie. Czy tylko po to, abym mógł powiedzieć: "oto jestem znów na moim jeziorze, ślizgam się po jego falach, pokonuję odległość, jestem tu, jak co rok w maju od dziesięciu lat?".
I w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego, że właśnie o to chodzi, że jestem na swoim starym szlaku biegnącym od przystani aż hen, po daleką zatokę".[1]

To opowiadanie nie tylko o łowieniu ryb, ale i o ludziach z Mazur, których korzenie sięgają głęboko...

 "[...] tak właśnie mógł wyglądać wódz Jadźwingów, tajemniczego ludu, który kiedyś zagrażał słowiańskim rubieżom i zniknął bez śladu w mroku historii, wyparty przez Mazurów aż hen za Czarną Hańczę". [2]

To książka pełna spokoju. Nieczęsto teraz takie się spotyka. Czy to ze względu na tematykę? Jak myślicie, czy ludzie od ryb uczą się cierpliwości? Czy też po prostu długie przebywanie w samotności i ciszy pozwala na wsłuchanie się w siebie - a w przypadku Ferdynanda Zamojskiego - w innych?


---
[1] "Światła bakanów" Ferdynand Zamojski, Książka i Wiedza, Warszawa 1976, s. 136
[2] Tamże, s. 150